2001. Patricia en Tonny stapten als een gelukkig stel het huwelijksbootje in. Hun sprookje kon nu écht beginnen. Huisje tuintje kindje, zoals ze vaak zeggen. En ja hoor, zes jaar later kwam het goede nieuws: Patricia was in verwachting en hun geluk kon niet op. Tot op dat ene moment. De dag nadat ze voor de eerste keer bij de gynaecoloog geweest waren, verongelukte Tonny. Patricia moest in één zin de boodschap brengen dat Tonny er niet meer was, maar ook dat ze zwanger was. In haar boek 'Alleen zwanger' vertelt ze haar moedige en hoopvolle verhaal.
Patricia, hoe heb jij die eerste dagen en maanden na het ongeval beleefd?
“Op automatische piloot. Als ik nu terugdenk aan die periode, weet ik niet hoe ik dat allemaal heb gedaan. Ik was zwanger en niemand wist dat. Ga dat nieuws maar eens vertellen, bovenop het slechte nieuws dat Tonny er niet meer is. Dat was niet gemakkelijk, nee. Maar de echte klap is pas later gekomen. Tijdens mijn zwangerschap was ik niet zozeer bezig met mijn verdriet. Op dat moment komt vooral het overlevingsinstinct naar boven. Je wil ervoor zorgen dat die baby groeit en gezond is. Mijn gevoelens werden op dat moment naar de achtergrond geschoven, denk ik.”
Kon je nog blij zijn met jouw zwangerschap?
“Goh, het verdriet overheerste niet, maar ik vind het wel enorm jammer dat ik mijn zwangerschap nooit heb kunnen beleven zoals het hoort: als koppel, in alle vreugde, samen. Natuurlijk werd ik heel goed opgevangen door mijn omgeving, waardoor het een stuk gemakkelijk werd. Toch ervaar je de dingen anders. Ik weet niet welk gevoel het geeft om alles met je partner te beleven of hoe de weken en maanden nadien samen zijn…
Als ik het allemaal opnieuw zou mogen beleven, had ik natuurlijk gewenst dat het met Tonny was. Maar ik kan niet zeggen dat het verdriet overheerste. Ik ben drie maanden na mijn bevallig terug beginnen werken. Dat was heel snel, te snel misschien, maar tussen onze vier muren blijven piekeren kon ik niet. Ik had structuur nodig op dat moment. Natuurlijk heeft mij dat nadien een serieuze weerbots gegeven.”
Wanneer is die weerbots dan gekomen?
“Goh, ik denk toen Berre ongeveer een jaar was, of zelfs nog enkele jaren daarna. Ik ben twee weken na het ongeluk weer beginnen werken en dat heeft die weerbots een enorm uitstel gegeven. Volgens mij speelt ook mijn organisatorisch talent hierin mee. Alles draaide rond de organisatie en de groei van Berre: zo’n kindje moet op tijd eten krijgen, op vaste uren in zijn bedje gelegd worden… Ik kon niet anders dan doorgaan. Te lang stilstaan helpt je niks vooruit. Natuurlijk had ik triestige momenten, maar die hield ik voor mezelf."
Voor je kind hou je jezelf sterk. Op die manier verdring je het verdriet en zo verdwijnt het in enige mate naar de achtergrond. Achteraf komt dat natuurlijk in alle hevigheid terug.
"Zo begon een jaar of drie na de geboorte van Berre de vermoeidheid te wegen. Ik werd negatief over alles, op het werk liep niets zoals ik het wou en ik zeurde over de kleinste dingen… Dat was een duidelijk signaal om even op de pauzeknop te drukken, voor een paar weekjes maar. Een paar weken rust zou het probleem wel oplossen, dacht ik. Niet dus, want een jaar later kreeg ik klierkoorts. Door mijn lichaam al die jaren te hypothekeren, ging plots – boembats – het licht even uit.”
Was het moeilijk om jezelf er weer bovenop te helpen?
“Sinds mijn klierkoorts ben ik pas echt beginnen werken aan mezelf. Ik begon na te denken over hoe ik het echt wilde maken voor mezelf. Een eerste stap daarbij is acceptatie. Het besef dat dit is wat het zal zijn, dat we de tijd niet kunnen terugdraaien en dat ik me erbij moet neerleggen. Ik moest er gewoon het beste van maken. Dromen realiseren en plannen maken, zodat er dingen zijn om naar uit te kijken. Bij de pakken blijven zitten, dat helpt niemand verder.
Moeilijke momenten zullen er natuurlijk altijd blijven zijn, op familiefeesten bijvoorbeeld. Bij mijn familie kan ik volledig mezelf zijn, zonder mezelf te moeten inhouden. De klap komt dan wanneer ik thuiskom. Dan begin je vaak te denken: ‘Amai, Tonny zou dit ook echt plezant gevonden hebben’."
Het is als een soort schaduw die over me hangt, maar ondanks dat is het belangrijk om zelf gelukkig te zijn, zonder al te veel piekeren. Dat is ook hoe Tonny het zou gewild hebben.
Eén ding kan nu nog steeds zwaar binnenkomen, op de meest onverwachte momenten: ik zal nooit weten hoe het voelt om een normaal gezin te hebben. De ervaring om samen met een partner jullie eigen kindje op te voeden, dat zal ik nooit meemaken en dat is een moeilijk punt voor mij. Onbewust, ik denk uit gewoonte, heb ik ook heel lang in de wij-vorm blijven spreken, nu gebeurt dat zelfs nog. Ik heb mezelf heel lang nog als de vrouw van blijven zien.”
Heb je ooit die leegte willen invullen door iemand anders?
“Ik heb dat geprobeerd, ja. In het begin wilde ik ook ervaren hoe het is om een volledig gezin te hebben. Ik dacht dat een partner zoeken dat zou oplossen. Ik heb een relatie van één jaar gehad, maar dat is uiteindelijk afgeraakt. Heel raar eigenlijk, want in mijn achterhoofd wist ik dat hij niet de juiste man was voor mij. Toch gaf het mij ergens een gevoel van veiligheid. Harder gekwetst worden dan enkele jaren geleden, dat kon toch niet meer. Het was geen leuke ervaring, maar wel een goede leerschool voor mezelf: meer vasthouden aan mijn intuïtie en gevoelens.
Het heeft me ook doen beseffen wat ik écht wil en dat maakt een mens sterker. Ik weet nu dat ik alleen maar een nieuwe partner wil als het terug op een manier kan zoals ik dat vroeger met Tonny had. Mijn leven is nu zo mooi opgebouwd en ingevuld, dat een partner in dat plaatje moet passen zonder het geheel te moeten omgooien. Het is goed zoals het nu is en op dit moment heb ik geen behoefte om de leegte in te vullen door iemand anders.”
Hoe ben je op het idee gekomen om een boek te schrijven?
“Al van in het begin zat ik met de gedachte dat ik iets wilde doen met mijn verhaal. In eerste instantie wilde ik een blog beginnen, maar een baby in combinatie met werken liet dat niet toe. Toch is dat idee nooit echt weggegaan. Ik ben dan ook begonnen om mijn verhaal op te schrijven, maar dat lukte niet goed. De tijd was nog niet rijp, denk ik.”
Hoe is de bal dan aan het rollen geraakt?
“Goh, eigenlijk heel toevallig. Een aantal jaar geleden ging ik kijken naar een Fiatje dat te koop stond. De vrouw die hem mij uiteindelijk verkocht, Katya, gaf mij een speciaal gevoel. Alsof er gelijk een klik was tussen ons. Op haar kaartje las ik dat ze oprichter was van ‘Bezielde zaken’ en dat sprak me bijzonder aan. Ik voelde dat het moment er was. Ik trok mijn stoute schoenen aan en sprak Katya aan over mijn unieke levensverhaal. Na een goeie koffie zaten we al snel op dezelfde lijn en hadden we een gelijk concept in ons hoofd. Zo is de productie van mijn boek begonnen.“
Met welk doel heb je dat boek voornamelijk geschreven?
“In eerste instantie heb ik het boek voor mezelf geschreven, als uitlaatklep. Ik wilde mijn verhaal op papier zetten. Op die manier kan ook Berre het verhaal lezen wanneer hij daar klaar voor is. Ik wilde er geen commerciële hoogstand van maken. Het moest niets groot worden, maar wel zoals ik het wou en daar heeft Katya mij enorm mee geholpen.
Het was niet mijn hoofddoel om de aandacht te trekken, maar als ik anderen ermee kan helpen, is dat natuurlijk mooi meegenomen. Er zijn echt nog te veel mensen die zich, na een gelijkaardige of traumatische gebeurtenis, gewoon laten hangen. Ze blijven in hun slachtofferrol steken en komen er niet uit. Zo hoort het niet, hé. Iedereen kan sterker dan ooit terugkomen, zolang je het zelf maar graag genoeg wil."
Buig het negatieve om naar iets positiefs en het leven wordt al een heel pak schoner. Dat zouden veel mensen moeten beseffen. Ik hoop dat ik dat met mijn boek kan aantonen.
Wat doe jij om gelukkig te zijn?
“Het zijn de kleine dingen die mij gelukkig maken. Stomme dingen die mij doen beseffen hoe schoon het leven eigenlijk is. In mijn hangmat liggen met een glaasje wijn, een goeie boek en de zon op mijn gezicht. Meer moet dat toch niet zijn?
Of gewoon eens lekker koken, omdat ik dat eigenlijk totaal niet kan. Waarde hechten aan die kleine momenten die voor anderen misschien onnozel lijken, dat maakt mij gelukkig. Ik kan ook enorm genieten van een goede wandeling. Waar je ook gaat, je komt altijd wel iets onverwachts tegen dat je dag een stuk beter maakt. Zo wandelde ik onlangs in De Hoge Rielen en passeerde ik een herder met zijn schapen. Dat voelde echt als mijn geluksdag, zalig.
De belangrijkste factor van mijn geluk blijft toch mijn familie. Samen lachen, samen praten… Die familiebanden onderhouden, daar leef ik voor. Zo ving de peter van Berre hem van kinds af aan regelmatig op na school en nu nog gaan we elke week bij hem eten. Ik ga ook wekelijks op de koffie bij mijn schoonmoeder om wat bij te kletsen.
Ik denk wel dat mijn geluk bepaald wordt door mijn positiviteit en kracht. Als ik in een hoekje ga zitten, geraak ik daar niet meer uit. Door iets negatiefs om te kunnen buigen naar iets positiefs, verdwijnt automatisch een deeltje verdriet.”
Geluk, wat betekent dat voor jou?
“Voor mij is geluk dat je content kan zijn met wie je bent en wat je hebt. Soms heb je zo veel meer dan je denkt. Mensen benoemen nog te vaak de dingen die ze niét hebben in plaats van wat ze wel bezitten. Denk bijvoorbeeld eens na over je gezondheid. Het is misschien een cliché, maar wel een belangrijke. Jezelf fit en gezond voelen, daar word je oprecht gelukkig van.”
"Alleen zwanger" kan besteld worden bij Patricia via alleen.zwanger@telenet.be voor de prijs van 15 euro. Het boek is vanaf 15 december ook te vinden op Bol.com.