Chris Willemsen (47) is met zijn 1.22 meter de kleinste acteur van Vlaanderen. Het grote publiek kent hem van zijn rollen in De Ronde en de Crimi Clowns. Door zijn dwerggroei kampt Chris al heel zijn leven met zware rugproblemen. De vele pijnlijke operaties drukken een stempel op zijn leven en hij moest hierdoor ook het acteren opgeven. Iets wat hij nog steeds als een groot gemis aanvoelt. Chris laat zijn hoofd echter niet hangen. Hij zoekt zijn geluk nu in andere dingen, al laat hij zijn droom om terug als acteur aan de slag te gaan niet zomaar los.
Waarom word jij zo blij van acteren?
“Sinds ik het acteren heb leren kennen, is er een hele nieuwe wereld voor mij open gegaan en ben ik een andere mens geworden. Acteren is doen alsof en door te acteren vertel je zo ‘echt’ mogelijk een verhaal. Ik vind het heel boeiend om te ontdekken hoe een karakter in een scenario wordt omschreven en hoe ik dit dan kan vormgeven. Je speelt altijd iemand anders dan jezelf en de dingen die ik in het normale leven niet mag doen, kan ik al acterend wel. Dat is toch geweldig!
Op het moment dat ik in de showbizzwereld rolde, was ik heel onzeker en ik vond dat mijn leven niet zo heel veel voorstelde. Ik sukkel met een vernauwing tussen twee ruggenwervels en ik heb hiervoor verschillende operaties ondergaan. Bij mijn eerste rugoperatie was ik zestien. Mijn ruggenwervelkanaal werd toen vrijgemaakt, maar ik ben nadien door mijn rug gezakt, waardoor dit kanaal opnieuw verstopte. Ik heb toen echt afgezien. Ik moest drie maanden platliggen, droeg een korset en ik heb vreselijke pijnen moeten doorstaan.
Op mijn achttiende was ik op door al die rugproblemen en ik kon hierdoor mijn school niet afmaken. Ik kon ook niet direct werk vinden dus zat ik thuis met een uitkering. Iedereen spreekt over de zin van het leven, maar ik zag die zin op dat moment toch niet. Door de week zat ik thuis en in het weekend ging ik op café met vrienden. Ik leefde van weekend naar weekend, maar was dat nu mijn leven?
Tot ik het acteren ontdekte. Ik ben er toevallig ingerold. Mijn eerste opdracht was puur massafiguratie voor een film, maar daarna volgden wat kleine rolletjes. Toen kreeg ik de smaak te pakken en volgde ik enkele acteerworkshops. Ik heb ook wel wat geluk gehad. De juiste persoon moet toevallig op je pad komen en je bent vertrokken.
Ik speelde mee in het tweede seizoen van Matroesjka’s, daar leerde ik Luc Wyns kennen en hij vroeg me voor de Crimi Clowns. Zo zie je maar, het leven kan soms gekke toeren uithalen. Toen het acteren goed begon te gaan, begon ik mezelf ook beter te voelen. Acteren is mijn redding geweest. Het heeft mij bijvoorbeeld veel meer zelfvertrouwen gegeven. Ik was vroeger heel timide en ik kwam nooit direct uit mijn woorden. Dat is allemaal veranderd nu."
Dankzij het acteerwerk kweekte ik meer zelfvertrouwen en daardoor sta ik nu ook anders in het leven. Ik ben uit mijn schulp durven kruipen.
Je spreekt over je rugproblemen. Zitten deze problemen jou nog steeds in de weg?
“Ja, ik heb de voorbije jaren geen gemakkelijk parcours afgelegd. Mijn acteercarrière zat in de lift, toen die rugproblemen weer veel erger werden. Tijdens de laatste opnamen van het derde seizoen van de Crimi Clowns voelde ik dat er iets niet klopte. Het werd ineens moeilijker om te stappen, als ik een tijdlang in de zetel zat, waren mijn benen helemaal stijf. Ik ging onder de MRI en wat bleek? Ik had een vernauwing van een ruggenwervel.
In januari 2017 ging ik opnieuw onder het mes. De operatie verliep heel goed en de dag nadien mocht ik al naar huis. Ik voelde me helemaal herboren, pure euforie! Dat gelukzalige gevoel duurde drie weken. Tot ik op een gegeven moment door mijn benen zakte. Blijkbaar was er een verzwakte wervel losgekomen, waardoor die op een zenuwbaan drukte. Tijdens een spoedoperatie hebben de dokters met acht bouten mijn rug weer vastgezet.
Dit was het begin van een lange en zware revalidatie. Ik verbleef vier maanden in een revalidatiecentrum, waar ik opnieuw moest leren stappen. Eerst met een rollator en daarna met krukken. Ik geraakte in het begin amper vooruit, maar ik ben blijven vechten. Ik wilde terug kunnen stappen. In 2018 werd ik opnieuw geopereerd, alle bouten werden eruit gehaald. Ik had nog nooit zo naar een operatie uitgekeken, want de rugpijn bleef me parten spelen. Sinds deze laatste operatie is de pijn gelukkig heel sterk verminderd. Het wandelen blijft wel een probleem. Ik revalideer nu nog, maar dat is enkel op onderhoud gericht. Met wandelstok is het gemakkelijker stappen dan zonder dus gebruik ik hem altijd."
Beter gaat het niet meer worden, maar slechter hopelijk ook niet meer.
Betekenen deze operaties ook ineens het einde van jouw acteercarrière?
"Ik hoop van niet, maar ik vrees het wel. Ik heb heel lang verzwegen dat ik zo’n grote fysieke problemen had, want in dat wereldje wordt je zo snel afgeschreven en ik had daar veel schrik voor. Op een gegeven moment zei iemand op de set: “Toen ik jou hier vandaag zag binnenkomen, had ik nooit gedacht dat je het einde van de draaidag zou halen.” Dat was een enorm zware dag omdat het heel vermoeiend was. Uiteindelijk heb ik het niet meer verzwegen, omdat dit ook geen zin meer had.
Acteren, daar word ik het gelukkigst van en ik mis het enorm hard. Soms heb ik het er nog heel moeilijk mee dat mijn operaties zo uitgedraaid zijn. Ik heb er mee leren leven, maar hetgeen ik het liefste deed is nu weg gevallen en dat blijft toch wringen.”
Is het moeilijk voor jou om hiermee om te gaan?
“Het had allemaal anders kunnen zijn, maar zo mag ik niet denken want daar word ik niet gelukkiger van. Ik ben een echte piekeraar, maar ik weet dat dit mij niet vooruit helpt . Ik kan niet goed alleen thuiszitten. Ik ben heel graag onder de mensen. Soms overvalt de leegte in huis mij en dan begin ik te piekeren. Ik maak me heel snel zorgen. Als ik iets moet gaan doen wat ik nog nooit gedaan heb, dan bedenk ik doemscenario’s , de molen begint te draaien en ik ben vertrokken. Dat is de ideale voedingsbodem voor een hartaanval of een beroerte, dus ik zeg regelmatig tegen mezelf: ‘Chris, doe eens rustig!’
Terug acteren, dat blijft gewoon mijn grote droom, een droom die ik niet wil loslaten. Het blijft sowieso een typecasting en nu met de wandelstok erbij is er een extra beperking. Maar waarom niet? Ik hoop dat ik eens gecast word als acteur en niet enkel omdat ik een dwerg ben. Ik snap wel dat ik geen bouwvakker of brandweerman kan spelen, maar andere rollen toch wel? Ze mogen altijd bellen!”
Wat doe jij nu om zelf gelukkiger te zijn?
“Relativeren. In het revalidatiecentrum ontmoette ik mensen die er veel erger aan toe waren dan mij, die niet meer konden bewegen. Dat heeft mij wel geholpen om zelf positief te blijven. Ook humor helpt enorm. Ik probeer te genieten van de kleine dingen. Lekker uit eten gaan met vrienden, daarna iets gaan drinken in mijn stamcafé,…Meer moet dat voor mij niet zijn."
Ik probeer nu vooral te focussen op de dingen die ik wél nog kan
"Ik kan met mijn vrienden afspreken, ik kan zelf mijn boodschappen doen. Het gaat soms wat trager, maar ik doe het toch maar. ik geniet ook van het fietsen, zeker nu ik mijn nieuwe driewieler heb. Dat zijn mijn kleine geluksmomentjes.
Ik krijg regelmatig de vraag via social media of ik geen filmpje wil inspreken of een foto wil opsturen voor iemands verjaardag. Ik doe dat altijd met plezier. Ook voor studenten die voor een eindwerk een film moeten maken, draaf ik regelmatig op. Ik help zo graag mensen. Mensen doen voor mij ook heel veel en ik ben al blij dat ik eens iets terug kan doen. Dat moet dan soms maar iets kleins zijn, zoals een videootje inspreken.”
Jij wordt dus ook gelukkig van andere mensen gelukkig te maken?
“Ik hoop dat ik met mijn rollen mensen gelukkig heb kunnen maken. Op mijn rol in De Ronde is veel commentaar gekomen, vooral na die ene bewuste scène. In één klap kende iedereen mij. Ik stond in alle boekjes, kwam in praatprogramma’s op tv,… Het veranderde heel mijn leven.”
“Ik probeer met mijn positieve houding mensen te inspireren. Ik hoop dat mensen denken ‘navenant wat hij heeft meegemaakt, staat hij zo positief in het leven’. Zo is het ook, het leven is wat je er zelf van maakt. Ik ben vroeger niet veel gepest geweest, maar kinderen waren soms wel bang van mij, of ze maakten grapjes. Toen ik op Ketnet in het goochelprogramma Abrakodabra optrad als P’tit, begonnen kinderen mij te kennen. Ze waren niet meer bang voor mij, maar ze riepen: ‘Hey, daar heb je P’tit!’, in plaats van ‘kijk daar dat klein meneerke’. Ik vond dat zo geweldig! En de kinderen waren zo blij dat ze mij zagen, daar werd ik zelf ook gelukkig van.”
Ik ben bang om alleen oud te worden. Ik ben dan misschien wel iets apart, maar toch ook maar een gewone man
Wat is het beste advies dat je kan geven aan anderen?
“Blijf niet bij de pakken zitten! Het leven kan soms ongemeen hard uithalen, maar probeer er toch iets van te maken. Je kan geluk vinden in de kleinste dingen. Als je jezelf laat hangen en je onderneemt niets, dan ga je ook geen geluk vinden. Je moet zelf het leven in handen nemen. Ik ben bijvoorbeeld wel in het acteren gerold, maar ik heb eerst wel elk productiehuis en elke regisseur gestalkt met mails (lachend). Als ik dat niet had gedaan, was ik misschien nooit ontdekt.”
Als je een magische pil zou hebben waarmee je het leven van je dromen zou kunnen leiden, hoe zou je leven er dan uit zien?
“Ik hoopte vroeger altijd dat de dokters een pil zouden uitvinden waarmee ik groter zou kunnen worden. Ik had die direct genomen. Toen ik begon met mijn acteerwerk, verdween dat gevoel wel. Nu zou ik die pil niet meer willen. Het aanbod in acteren is als dwerg niet zo groot, maar de concurrentie ook niet. Als ik een normale gestalte zou hebben, dan had ik wel een groter aanbod aan rollen gehad, maar dan was de concurrentie ook veel groter. Daarbij, ik wil geen 1.80 meter zijn want ik heb hoogtevrees. Ik kan nu gewoon blij zijn met wie ik ben.
Ik zat vroeger bij de vereniging voor mensen met een kleine gestalte. Daar zat een meisje bij die heel beschermend was opgevoed en echt mensenschuw was. Haar ouders schaamden zich ook voor haar. Ik heb een gelukkige jeugd gehad. Mijn ouders hebben mij heel sociaal opgevoed. Ze hebben mij nooit afgeschermd, nooit verborgen en overal mee naartoe genomen. Ik weet niet anders dan dat wij altijd op pad waren.”
Noem één ding wat je graag zou doen, maar nog niet gedaan hebt: wat houdt je tegen?
“Ik hoop nog iemand te vinden waarmee ik mijn leven kan delen. Ik ben dan wel happy single, maar ik ben nu 47 jaar. Ik heb schrik voor mijn oude dag. Ik kan nu gaan en staan waar ik wil, maar ik kom wel altijd thuis in een leeg huis. Als puber had ik het daar heel moeilijk mee. Al mijn vrienden kregen liefjes en ik niet. Ik heb ooit een relatie gehad, maar uiteindelijk haakte het meisje af omdat ze schrik had voor wat haar ouders en vrienden zouden zeggen. Ik ben wel iets apart, maar ook maar een gewone man. Dat deed wel pijn. Een goei lief vinden zou nu wel mogen, maar dat moet op je pad komen he.”