Mijn stemming weerspiegelt het seizoen. Ik voel hoe ik me terugtrek, klaar om in winterstand te gaan. Met mij neem ik allerlei ogenschijnlijke tegenstrijdigheden mee naar binnen, waar ze samen terechtkomen in de sudderpot die op het vuur in mijn binnenste staat te pruttelen. Er zit heel wat in: de diepe vreugde en trots na de boekvoorstelling en het alleen zijn dat daarop volgde.
De middag na de voorstelling werd ik ziek en bleef een paar dagen thuis uitzieken. Er waren dagen dat ik pas na de middag voor het eerst mijn stem hoorde klinken (al was het eerder brommen), tegen de vrouw aan de kassa. Dagen waarin ik genoot van de prachtige bloemen die ik kreeg en herinneringen aan de warme avond bleven cirkelen. Dagen waarin ik goed kon oefenen in lief zijn voor mezelf en waarin een kort bezoekje van een vriendin mij deed huilen.
Een ander diametraal paar dat al een hele tijd in de sudderpot zit is die van eigenwaarde en zelfliefde enerzijds en het gevoel van afwijzing anderzijds. Ik probeer ze naast elkaar te laten bestaan, maar ze blijven botsen. Hoe kan ik zowel “het waard” zijn als “niet goed genoeg”, want verlaten en vervangen? Ik draai en keer de tegenstelling en zoek naar de uitkomst. Zijn het gewoon twee waarheden: dat ik een mooi en goed mens ben en tegelijk niet genoeg was? De pijn van het ene port in het zachte omhulsel van het andere. Daar ben ik nog niet klaar mee.
Er zijn de vreugde en dankbaarheid voor het leven enerzijds en de pijn om wat hij meenam anderzijds. Mijn tomeloze naïviteit (die gelukkig zo groot was dat er nog wel een beetje over is) en het quasi grenzeloze vertrouwen zijn er niet meer. Ik mis die stukken van mezelf. Ik ben niet meer dezelfde. En toch.
Er is het besef wat ik allemaal deed in de naam van liefde en de grote vraag wat liefde eigenlijk is. In de naam van liefde gomde ik mezelf uit, tot er enkel nog een schim over was. Ik besef dit: ook in een relatie waarin je elkaar graag ziet en goede bedoelingen hebt, kan je schade aanrichten.
De tijd van herstel is aangebroken.
En dus trek ik me terug, met alle tegenstrijdigheden en vragen die in me leven.
Over mijn schouder kijken naar het verleden doet me verdriet en vooruitblikken naar de toekomst legt een koude hand rond mijn hart. Dus blijf ik hier, in dit moment. Ik maak een warme drank voor mezelf, doe een extra paar kousen aan, sla het zachtste deken om heen, knip alle sfeerlichtjes aan en fluister “het is oké.”
Ik gun mezelf de volgende mooie woorden van een oude dichter en deel ze Winteruur-gewijs met jou. Ik wens je een zachte winter.
Heb je vragen lief
Heb geduld met alles wat onopgelost is in je hart
en probeer je vragen met liefde te bezien,
als kamers die gesloten zijn.
Of als boeken in een volslagen vreemde taal.
Zoek nog niet naar antwoorden.
Die kunnen je nog niet gegeven worden,
omdat je niet in staat zou zijn ze te leven.
Het gaat erom alles ‘te leven’.
Leef nu de vragen.
Misschien zul je dan geleidelijk,
zonder het te merken,
jezelf, ooit op een dag,
in het antwoord terug vinden.
Rainer Maria Rilke
Liefs,
Sofie