Verandering… Ken je het? Wel, ik ben er in ieder geval niet goed in. Ik blijf liever halsstarrig vasthouden aan de dingen die me vertrouwd zijn. Ze geven me zekerheid, terwijl het soms net goed zou zijn om ze los te laten. Loslaten betekent dan ook vaak de start van iets wondermooi. Of dat zeggen ze tenminste. Hoog tijd dus om het met mijn eigen ogen te ontdekken en mijn schrik voor verandering volledig te omarmen. Maar hoe begin ik hier in godsnaam aan?
Ik heb het altijd al wat lastig gehad met verandering, maar de bom ontplofte toch vier jaar geleden. De wereld was één grote uitdaging, en niet zo eentje waar ik vol enthousiasme en moed tegenaan ging. Het was eerder met knikkende knieën...
Een aantal stappen die velen onder jullie vast al hebben gezet en altijd wat spannend aanvoelen: een eigen bankrekening openen, een vaste job zoeken én een eigen appartementje vinden. Zo startte mijn persoonlijke cursus 'op eigen benen staan'. Ik, die nooit op kot had gezeten of alleen had gewoond, had ineens mijn eigen plekje mét verantwoordelijkheden.
Hoe eng dat ook mag zijn, achteraf gezien was dat wel het ontbrekende puzzelstukje dat ik nodig had. Een eerste bewijs dus dat loslaten nieuwe werelden doen opengaan! Ik ervaarde hoe het was om een zelfzekere en zelfstandige vrouw te worden. Ik vond er mezelf en kwam volledig tot rust.
Anderhalf jaar later was ik klaar voor een nieuwe uitdaging: een andere woning. Eentje in het dorp waar ik voorheen steeds gewoond had. De woning had een tuin en massa’s ruimte; iets waar mijn drie kinderen echt wel behoefte aan hadden. Heel wat voordelen dus, maar ook één groot nadeel: wéér inpakken en sleuren en zeulen met dozen. Het duurde een tijdje voor ik gewend was aan de nieuwe geluiden van dit huis, maar ook dit werd uiteindelijk mijn thuis.
Ik voelde dat in dit huis mijn toekomst wel eens zou kunnen liggen en startte er mijn eigen zaak op: een baby spa en coaching praktijk. Twee jaren vlogen voorbij, en helaas liep de vooropgestelde huurperiode af. Er moesten keuzes gemaakt worden. Aangezien mijn zaak meer gesloten dan open was geweest tijden de Covid-periode, en onderhandelen dus geen optie was, had ik een moeilijke knoop door te hakken: opnieuw verhuizen it was...
Weer een ommekeer in mijn leven. En wat zag ik daar tegenop, na een periode van stabiliteit en rust... Ik wilde dat helemaal niet. Ik had hier niet zelf voor gekozen en al die weerstand leidde tot onzekerheid en ongerustheid. Ik werd bang voor de toekomst, want ik wist niet waar ik terecht zou gaan komen.
De zoektocht liep niet van een leien dakje. Ik was dan ook op zoek naar hét perfecte huis (wanhopig zoeken als in: urenlang op immowebsites rondturen met slapeloze nachten van de stress als gevolg). Ik ging heel wat woningen bekijken, maar ofwel bood het geen ruimte om mijn zaak te runnen, ofwel was het te groot, te klein, te koud of te kil... Het leek als onmogelijk om iets te vinden dat als thuis zou kunnen voelen. Daartegen vechten maakte me niet gelukkiger. Dringend tijd voor een andere tactiek...
Ik liet het zoeken even voor wat het was en gaf mezelf de tijd om te wennen aan het idee dat ik moest verhuizen. Ik probeerde het ongemakkelijke gevoel een plaats te geven. Daardoor kreeg ik meer oog voor de positieve kanten van het verhaal en luisterde ik naar wat ik écht nodig had, naast het perfecte huis vinden.
Plots drong het tot me door: je kunt niet alles in het leven sturen. Ik besefte het nog maar net, toen er iets heel moois op mijn pad kwam: iemand uit mijn naaste omgeving ging verhuizen en dacht meteen aan mij als geschikte nieuwe bewoner voor het huis. Ze maakte zelfs een filmpje waarin ze de woning virtueel voorstelde. En je raadt het al: ik was verkocht!
De dingen die ik vroeger als een belemmering zag, zoals bijvoorbeeld de ligging, waren ineens niet meer belangrijk. Het bleef natuurlijk spannend, want deze nieuwe woning bevindt zich niet meer in mijn thuisdorp. Wel acht minuten verderop. Oké, het zijn 'maar' acht minuten, maar toch voelt het alsof ik mijlenver verwijderd ben van alles waar ik vertrouwd mee ben.
In het dorp waar ik bijna dertien jaar woonde, voelde ik me écht thuis en gedragen. Door het runnen van de crèche en het werken in de plaatselijke boekenwinkel, kende ik er zo goed als iedereen. Dit resulteerde telkens in een vrolijke zwaai of ‘hallo’ tijdens het boodschappen doen of het uitlaten van mijn hond. Mijn dorp verlaten voelt ontzettend wrang.
Meer dan ooit word ik met de geladenheid van verandering geconfronteerd. Verhuizen betekent namelijk opnieuw kasten leegmaken en je leven letterlijk door je handen laten glijden. Terwijl ik eigenlijk zo'n nood heb aan rust, speelt mijn leven zich nu af tussen de verhuisdozen en dat geeft me onrust. Liefst van al drukte ik nu op een grote deleteknop, waarmee ik ineens op mijn nieuwe plek beland. Zonder alle stress van het verhuizen. Maar ondertussen weet ik het: snel ben ik weer in mijn ritme en valt alles weer in zijn plooi.
Nog enkele dagen en het is zover: de grote stap richting een nieuw leven, weeral. In plaats van verandering als iets negatiefs te zien, probeer ik het nu om te draaien. Misschien is het nét wat ik nodig heb. Verandering maakt dat ik mijn oude leven moet loslaten, maar het biedt ook ruimte voor nieuwe mogelijkheden. Nieuwe kansen. En wat kijk ik daar naar uit! “When one door closes, another door opens”… Een spreuk die ongetwijfeld ergens een plekje zal krijgen.
Liefs,
