“Lees ‘Het sprookje van de dood’ eens”, zei een vriendin een tijdje geleden, “dan begrijp je het vast weer…”. We hadden net een gesprek achter de rug over onze woelige levens en het zoeken naar antwoorden over het hoe en waarom. Dit boek stond al enkele jaren ongelezen in mijn boekenkast, maar toch wist ik het blindelings te vinden.
Het duurde toch nog enkele dagen voordat ik met het boek wegzakte in de zetel, maar eens zover las het als een trein. Ik was bijzonder verrast over hoe gelijklopend onze visie op het leven was. Het ene na het andere herkenbare feit stapelde zich op.
De schrijfster vertelt het verhaal van ‘zieltje’ en hoe deze op voorhand - dus voordat ze geboren zal worden - de film van haar leven regisseert. Dit alles in samenspraak en met de hulp van andere zielen waar ze een enorme klik mee voelt. Eens geboren, weet ze vanaf haar peutertijd niets meer van deze afspraken. Vanaf dan is het de bedoeling dat ze via subtiele tekens, ontmoetingen en gebeurtenissen zich weer gaat herinneren dat alles hier door zichzelf mee gekozen is.
Als ziel hebben we dus de taak om te groeien en dit doen we door de ervaringen, zowel positief als negatief, die we in ons leven opdoen. De hoeveelheid en de intensiteit van zo’n levensles kies je volgens de schrijfster dus zelf.
Ik snap dat dit voor veel mensen onbegrijpelijk is en in sommige gevallen zelfs woede oproept… Waarom zou je er immers vrijwillig voor kiezen om een traumatische gebeurtenis te doorstaan, vroegtijdig een naaste te verliezen of in vreselijke armoede te leven? Oorlogen, misdaad, ziekten,… er zijn ontelbare oneerlijke dingen die mensen overkomen. Zielsmatige groei is dan écht wel het allerlaatste wat je horen wil.
Toch heeft het mij persoonlijk ergens rust gegeven. Het maakt dat ik min of meer ‘vrede’ kan hebben met alles wat ik meegemaakt heb, momenteel weer doorsta en wat nog op mijn pad zal komen. Tot nu toe heb ik, zoals ik in een ander blogstuk al vertelde, niet het makkelijkste parcours doorlopen. De ene zware uitdaging wordt ingeruild voor een andere en veel ademruimte wordt me niet echt gegund.
Gelukkig heb ik een warme kring van mensen om me heen. Zij geven me zuurstof wanneer ik dreig te verdrinken, grijpen mijn hand vast wanneer ik in een donkere afgrond dreig te storten. Dankzij hen blijf ik het volhouden, blijf ik vechten. Ik mag, zoals we dat hier op z’n Kempisch zo mooi zeggen, mijn beide pollekes kussen met zo’n kleppers naast mij.
"Ondertussen besef ik ook dat mijn diepste wonden toelieten dat ik bepaalde lessen leerde en dat ik kon groeien"
Ik ben er altijd al van overtuigd geweest dat ik sommige mensen al véél langer ken dan dit aardse bestaan. De connectie tussen hen en mezelf is zelfs niet onder woorden te brengen. Ondertussen besef ik ook dat mijn diepste wonden toelieten dat ik bepaalde lessen leerde en dat ik kon groeien.
Dit besef maakt wel dat er een enorme contradictie is tussen mijn hart/ziel en mijn hoofd. Met sommige personen vallen de brokken niet meer te lijmen. Daarvoor zijn ze te zwaar, te groot. Op zielsniveau is dit echter een ander verhaal…
Gaandeweg leerde ik meer en meer op mijn intuïtie te vertrouwen en ontdekte ik mijn bijzondere vaardigheden. Wat ben ik dankbaar voor de vele tekens en ervaringen die op mijn pad kwamen. Tijdens mijn zoektocht naar antwoorden kreeg ik, ondanks de diepe dalen, ook veel moois cadeau. Mijn familie en vrienden, maar zeker ook mijn drie kinderen zijn daar het levende bewijs van. Stuk voor stuk bijzondere zielen die momenteel elk hun weg aan het zoeken zijn.
Graag zien betekent in sommige gevallen ook loslaten… iets wat gepaard gaat met enorm veel hartenpijn. Ik besef nu meer dan ooit dat ook dat ook zij hun lessen te leren hebben en ik vertrouw erop dat ze denken te doen wat goed voor hen is.
Dit soort van stormen moet ik gelukkig niet meer alleen doorstaan. Sinds anderhalf jaar word ik, veilig omarmd, bijgestaan door die ene, bijzondere ziel naast mij. Nooit had ik kunnen denken dat uitgerekend hij het zou zijn die één van de belangrijkste steunpilaren uit mijn leven zou vormen.
"Hij steekt een vlammetje aan wanneer het in mijn hoofd opnieuw gaat schemeren"
Hij kleurt mijn dagen met zijn vrolijke, oprechte en warme manier van ‘zijn’. Hij steekt een vlammetje aan wanneer het in mijn hoofd opnieuw gaat schemeren, hij brengt positiviteit in mijn leven. Hij laat letterlijk de zon weer schijnen. Houden van is opeens zo makkelijk… Hij gelooft misschien niet in dit soort dingen, maar ik ben er zeker van dat het ook zo moest zijn, die online ontmoeting van ons destijds. Ik koester werkelijk elke dag met hem. Hopelijk hebben we nog veel tijd samen…
De dood zelf vrees ik niet meer. Wel om zélf achter te blijven, maar vooral ook om mijn ‘naasten’ achter te moeten laten. Ik hoop dat het me gegund wordt dat ik mijn kinderen nog volwassen zie worden. Dat ik kan meemaken hoe ze hun leven min of meer op de juiste rails hebben staan. Tot dan vertel ik over mijn visie op het leven en hoop ik dat ze beseffen hoe graag ik hen zie en hoe dankbaar ik ben met hen in mijn leven.
Bedankt Sandra, om me dit boek onder mijn neus te duwen. Hierin vond ik de laatste puzzelstukjes waarnaar ik zo op zoek was. Ik heb mentale rust nu. Thx… Liefs, Ine