Het einde van 2020 nadert: tijd voor een terugblik! Ik heb het voorbije jaar met vallen en opstaan leren vechten tegen mijn angsten, die ik liefkozend spoken noem. Ik vocht en vocht, om nu te beseffen dat ik mijn spoken beter kan omarmen. Het was een lesje in loslaten. Alles wat knelde liet ik los, om zo meer ruimte te krijgen voor die dingen die me deden groeien. Dat is ook wat Vlamdragers doen: ze kijken hun angsten in de ogen en ze zijn moedig genoeg om er toch voor te gaan. Klinkt schoon, maar wat een hels jaar was dit!
Start 2020: Spoken, welke spoken?
In de zomer van 2019 verdween, samen met mijn borsten, ook het risico op borstkanker. Na een hoop complicaties ging ik redelijk snel terug aan het werk, om zo maar niet te moeten stilstaan bij al de emoties die erbij kwamen kijken. Deze tactiek van vallen en dubbel zo snel weer opstaan paste ik al heel mijn leven toe, maar brak me nu zuur op.
De lastige gevoelens, mijn spoken, verstopten zich in mijn lichaam waar ze een eigen leven gingen leiden. Ik dacht dat ik bulletproof was, maar ik kreeg spanningsklachten omdat iets onderdrukken véél energie kost. Toen mijn lichaam ineens “stop” schreeuwde, kon ik niet anders dan verbaasd zijn.
De laatste week van 2019 werd ik ziek, een paar weken later volgde mijn ontslag. Ik moest eveneens in bijberoep stoppen als journaliste. Ik had ineens géén idee meer hoe mijn toekomst eruit zou zien en ik ergerde me dood aan dat niet weten. Toen ik aan mijn dokter vroeg “wanneer mag ik een nieuwe job gaan zoeken?” kreeg ik doodleuk het antwoord: “als je weer beter bent.” Geef mij toch gewoon een datum! Niet dus.
In plaats daarvan kreeg ik, samen met een ziekteattest, een doorverwijzing naar een therapeute in m’n handen gestopt.
Zo startte 2020 voor mij: de spoken kwamen in alle hevigheid spoken en ik had zeeën van tijd om bij al die lastige gevoelens stil te staan. En van één ding was ik zeker: aan dit spelletje ging ik niet meedoen. Wist ik veel.
Januari - februari 2020: Benoemen van de spoken
Toen mijn therapeute één van de eerste keren zei “en ga nu eens voelen?” zag ik de bui al hangen. Als je stopt met vermijden en met jezelf te verdoven, dan ga je weer voelen. Da’s niet leuk, want ik had geen idee hoe ik met die emoties moest omgaan. Zij sprak over spoken en door mijn angsten op die manier te gaan visualiseren, kon ik er wat afstand van nemen.
Laat ik mijn spoken even voorstellen. We hebben spook Perfectionisme, altijd aan mijn zijde om weerwerk te bieden. Mijn schrik om iets ‘niet perfect te doen’. Geveld worden door een burn-out paste dus niet in mijn plan. Daarnaast is er het spook Kwetsbaarheid, die erover waakt dat ik me steeds van m’n beste kant laat zien. Mijn schrik dat, als ik me écht laat zien, ik afgewezen kan worden. Hij is dikke vriendjes met spook Vertrouwen, die erop toeziet dat ik op veilig speel. Mijn schrik om mensen toe te laten.
Allen heel verschillend, met één ding gemeenschappelijk: ze hielden me in een wurggreep.
Maart – mei 2020: Jagen op de spoken
Ik had mijn spoken nu wel herkend, maar dat wilde niet zeggen dat ik ging toegeven dat ze bestonden.
We speelden een aantal maanden verstoppertje. Ik zette hen in de hoek als ik ze tegenkwam, want ik had géén zin om hen te zien. Ze kwamen er telkens weer uitgelopen waardoor ik hen vervolgens terug moest gaan vangen. En zo speelde ik onbewust, maanden aan een stuk, toch hun spelletje mee.
In het begin wonnen de spoken altijd. En ik kan écht niet tegen mijn verlies. Ze fluisterden me in dat mijn schrik terecht was. Stel je toch niet kwetsbaar op als er geen garanties zijn! Je bent nu lang genoeg ziek geweest! Je gaat nooit een job vinden die je echt leuk gaat vinden! Natuurlijk is “goed genoeg” niet “goed genoeg”!
Gaandeweg leerde ik dat spoken niet te controleren vallen en af en toe won ik eens een spelletje: ik kon hen in twijfel trekken. Op die dagen trok de mist in mijn hoofd op en durfde ik dromen van verandering. Ik voelde me trots, meer mezelf, een beetje onoverwinnelijk zelfs.
Het ging dan om kleine overwinningen, zoals het mogen maken van foutjes, een dag wegblijven van vacaturewebsites, gaan wandelen gewoon voor mijn plezier en accepteren dat herstel niet in één perfecte rechte lijn verloopt.
Ik wist nog steeds niet hoe de toekomst eruit zou zien, maar ik oefende in loslaten. Wat een vrijheid gaf dat!
Juni – oktober 2020: Spelen met de spoken
Geleidelijk aan won ik al eens wat meer. De spoken bleven in de hoek en in plaats van hen te negeren, kon ik hen al eens van dichterbij gaan bekijken. Ik keek tot op het diepst van mijn angsten en dat was heftig, maar hierdoor kon ik wel bewust kiezen voor wat ik belangrijk vond. Op die momenten leken de spoken niet meer zo eng.
Ik ontdekte dat er goede dingen konden gebeuren als ik hen niet meer blindelings volgde. De angst mocht er zijn en de wurggreep verdween.
Ik ging paardrijden bij Wildlife Paddock en ineens behoorde ik tot een community waar ik me welkom voelde. Ik kwam niet alleen daar thuis, maar ik kwam er ook thuis bij mezelf. De paddock werd mijn veilige haven. In zekere zin is het zelfs mijn redding geweest.
Ik kon uiteindelijk kiezen tussen twee jobaanbiedingen. Manlief supporterde mee van aan de zijlijn en zei enkel "kies maar waar jij het gelukkigst van wordt!" Op dat moment was ik natuurlijk niks met zo'n antwoord, ik wilde dat hij een duidelijke richting aangaf. Maar dat was niet wat ik nodig had. Nu was het aan mij en ik koos voor de job die het dichtst aanleunde bij wie ik écht ben. En niet bij de persoon die ik wilde zijn. Dat is de goede keuze geweest. Ik mag hier creatief zijn en ik voel me gezegend met zo’n fijne, warme collega’s.
Ik leerde iemand met dezelfde innerlijke vlam op een andere manier kennen en dat gaf zuurstof. Ik startte met een nieuwe studie en ook hier ontmoette ik gelijkgestemde zielen. En het belangrijkste: ik richtte Vlamdragers op, waar ik onnoemlijk trots op ben! Met Vlamdragers toonde ik mezelf in al mijn kwetsbaarheid, maar mijn hoop om een verschil te maken was sterker dan mijn angst om te falen.
Stuk voor stuk waren dit zo’n grote, mooie, groeimomenten. Alles viel op z’n plek en ik zag mijn pad terug duidelijk. Ik kon weer ademen.
November 2020: Ergeren aan de spoken
Toch lagen de spoken nog altijd op de loer. Hoe meer ik hen probeerde te controleren, hoe onzekerder ik werd. Bevestiging die ik zocht, bleef uit waardoor de twijfel toesloeg. De stem van mijn spoken klonk opeens terug luider dan de stem van mijn intuïtie. Ik verloor mijn evenwicht en de angst kwam in alle hevigheid terug opzetten.
En wat het ergste was? Ik had het totaal niet zien aankomen.
Had ik de juiste keuzes gemaakt? Zijn mijn toekomstdromen wel haalbaar? Waar wil ik met Vlamdragers naartoe? Denk ik echt dat ik zo een verschil kan maken? Zijn die nieuwe connecties echt zo krachtig of beeld ik het me alleen maar in?
Ik ging twijfelen aan mezelf en aan de eerlijkheid van anderen. De spoken voelden gevaarlijk en ze eisten hun plek weer op.
Het duurde wel even voor ik terug aarding had gevonden. Ik sloot me een paar dagen af van de wereld, ik keerde terug naar binnen en ik zocht weer verbinding met mijn buikgevoel. Ik vond opnieuw mijn evenwicht en deze keer stond ik stabieler. Ik had de veiligheid in mezelf gevonden en mijn vertrouwen groeide.
De spoken zwegen weer.
December 2020: Omarmen van de spoken
Een nieuw jaar breekt aan. De spoken zitten klaar voor een nieuwe ronde en wat zal het worden? Ik wil geen verstoppertje meer spelen. Mijn spoken willen ook niet meer in een hoekje verstopt worden; ze willen gezien en gehoord worden. Door een jaar verstoppertje te spelen hoorde ik wel wat ze mij influisterden, maar ik luisterde niet echt. Logisch dat ze niet in de hoek wilden blijven staan.
Nieuw plan dus voor 2021: mijn spokenjagerskostuum hang ik aan de haak. Ik word een spokenknuffelaar.
Ik neem mijn spoken bij de hand. In al mijn kwetsbaarheid, vol van vertrouwen en met alle imperfecties die er maar zijn.
Ongetwijfeld zal ik nog wel eens op mijn gezicht gaan, maar dat is oké. Zolang ik doe en zeg wat voor mij juist aanvoelt, ook al weet ik de uitkomst niet, ben ik op het juiste pad. Ik kan niet door iedereen leuk gevonden worden. Ik kan niet iedereen inspireren.
Een jaar worstelen heeft me veel geleerd. Je hebt soms pijn nodig om te kunnen groeien. Wat mij kwetsbaar maakt, maakt me tegelijk ook sterk en mooi.
Ik wens jullie allen een wondermooi 2021. Wees moedig, omarm je spoken en laat jezelf zien…want dan gebeuren er schone dingen!
