Moe. Mentaal én fysiek. Alsof ik in een 'bubbel' gevangen zit breng ik de laatste jaren vaak mijn dagen door. Gevolgschade van jarenlang over mijn grenzen gegaan te zijn en proberen te voldoen aan de verlangens van anderen. Zowel sociaal als maatschappelijk: ik probeerde altijd de versie van mezelf te zijn die aan alle mogelijke verwachtingen voldeed tot… het opeens het licht uitging. Ik kreeg last van hyperventilatie, hartkloppingen en kreeg opnieuw migraine aanvallen.
Hoe hard ik het ook probeerde: de 'ik moet rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan' -methode lukte simpelweg niet meer. Ik voelde me - en als ik eerlijk ben, soms nog steeds - enorm gefaald. Als vrouw, als partner, als mama, maar ook als collega. Ik zag hoe mensen naast me wel bleven varen op kruissnelheid, maar hoe ik het ook probeerde… ik hinkte zwaar achterop. Als zwakste schakel werd ik losgekoppeld van het systeem en sociale gemeenschap waar ik voorheen deel van uitmaakte en herstel daarvan was erg moeilijk.
Halverwege maart '20 moest ik o.w.v. Corona de deuren van mijn pas opgestarte zaak de deuren sluiten. Mijn leven viel letterlijk stil. De hobby's van de kinderen werden stopgezet en de 'moetjes' verdwenen naar de achtergrond. Een leven zonder het tikken van een maatschappelijke klok sijpelde langzaamaan binnen. Ik sliep beter, ademde dieper en bewuster en werd weer bewust voor de dingen die echt belangrijk waren. Het meest bijzondere was: de verbinding met mijn kinderen waarnaar ik zo naar hunkerde kreeg een extra dimensie. Ik hielp hen met hun opdrachten voor school die vanaf nu ook via thuisonderwijs gegeven werden en kon hen mijn volledige aandacht schenken. Via mijn socials bleef ik in contact met mijn vriendinnen.
Ongeveer een jaar heb ik volgens dit gelukzalige ritme mogen leven en constateerde dat dit tot pure gelukzaligheid leidde. Voor de eerste keer sinds het einde van mijn kindertijd, voelde ik me geheel geaard in het leven staan. Het moment dat 'het gewone leven' weer min of meer opstartte, ging dan ook met gemengde gevoelens gepaard. Enerzijds was ik enorm blij, anderzijds voelde ik een serieuze opstand in me opborrelen. Ik werd er zelfs bang van: zou ik het nog wel kunnen, maar vooral; ik wil dat gevoel van 'moeten' en 'rushen' niet meer.
Mijn angst leek niet ongegrond… Ik slaap opnieuw erg onrustig waardoor mijn persoonlijke batterij niet meer lijkt op te laden. Het valt me zwaar opnieuw meerdere taken tegelijkertijd op te nemen terwijl het volgende agendapunt al staat te knipperen. Ik hol mezelf weer voorbij en stel vast dat de minste inspanning me doodmoe maakt en een powernap tussendoor echt een noodzaak is. Mijn grenzen bewaken is meer dan ooit prioritair geworden, zeker als HSP'tje.
"Het valt me zwaar opnieuw meerdere taken tegelijkertijd op te nemen terwijl het volgende agendapunt al staat te knipperen"
De zoektocht naar een ideaal evenwicht is dus aan volle gang. Een evenwicht tussen mijn werk enerzijds, mijn kinderen, mijn lief én mijn vrienden anderzijds. Vooral 't laatste is niet zo'n makkelijk te leggen puzzel. Mijn stressbestendigheid is zeker niet meer wat ze geweest is waardoor ik merk dat ik zoveel mogelijk andere prikkels probeer te mijden. Mijn smartphone staat meestal op stil en fomo-verslaving tracht ik te weerstaan. Werkafspraken worden zo gepland dat er nog voldoende tijd is voor de kinderen, maar ook voor mezelf. Wanneer ik opnieuw over mijn grenzen ga, kan ik niet de mama zijn die ze verdienen. Haalbare doelen stellen aan mezelf staat dus voorop. Een maximum aan to-do's en me niet druk maken wanneer ik iets niet gedaan krijg.
De meest belangrijkste - maar ook de moeilijkste - aanpassing is het leren 'nee' zeggen. Het is geen kwestie van niet durven, maar van gewoon doen. Een gevoel van egoïsme versus mijn nood aan zelfzorg. Ik heb met scha en schande geleerd dat je onmogelijk voor iedereen goed kan doen en dat je uiteindelijk toch op jezelf aangewezen bent. Je kan dus maar beter lief zijn voor jezelf. De ene keer lukt dit al wat beter dan de andere, maar er zit alvast progressie in.
"Leren 'nee' zeggen: een gevoel van egoïsme versus mijn nood aan zelfzorg"
Verder ben ik me bewust geworden aan de nood aan die bewuste zelfzorg. Het incalculeren van extra recuperatietijd na een feestje of uitstap is een must geworden en op zondag hou ik meestal een ik-doe-lekker-niets dagje. Mijn smartphone ligt meer aan de kant of ik zet hem soms helemaal op stil, ik wil niet meer 'altijd' bereikbaar zijn. Ik ben gestopt met doelloos scrollen op sociale media en gebruik het eigenlijk enkel nog voor professionele doeleinden. Ongelofelijk wat dit aan mentale rust geeft.
Ik doe weer dingen die me blij maken: schrijven en het visueel kleur geven d.m.v. foto's. Een persoonlijke blog 'Nijn's wereld' werd daarmee een feit en ging onlangs online.
Het is nog lang niet optimaal, maar ik merk wel dat ik opnieuw zin gekregen heb om extra stappen te ondernemen. Ik ga nog meer eigenheid in mijn zaak stoppen, ik wil opnieuw lezingen en workshops geven. Uiteindelijk hoop ik ook nog het boek uit te brengen dat al jaren in mijn hoofd zit te broeden. Dit alles heeft enkel de mogelijkheid tot groeien gekregen omdat ik de bodem waaruit het idee ontkiemde voldoende voeding en zuurstof kreeg. Stilstaan is dus niet in alle gevallen achteruitgaan.
Vertragen en niet stilvallen, dat is de clue… let's do this.
Liefs,
Ine