Collega’s zijn vrienden noch familie. De band die je ermee hebt, is van een bijzondere aard. Collega’s zie je meer dan wie ook in je leven. Je deelt ruimtes, sferen, een baas, toiletten en een ijskast en brengt uren in elkaars gezelschap door. En zonder het te beseffen deel je meer dan je denkt.
Kleine dagelijkse bedenkingen, of je goed geslapen hebt, een zucht, een frons, een lach. Collega’s zijn vaak getuigen van het eerste uur. De miskraam die ik had bij mijn eerste zwangerschap ontdekte ik op het werk en het waren mijn collega’s die me opvingen. Een crisis met één van de kinderen en de ontreddering en onmacht die ik erbij voelde… bij mijn collega’s kon ik ventileren en op adem komen.
Het is bijzonder hoe snel je de eigenheden van elke collega leert kennen. Wie koffie drinkt en wie niet. Wie het snel koud heeft of net altijd warm. En van wie de voetstappen in de gang zijn. Bij de collega die ik het langst had – zo’n tien jaar - kon ik ’s morgens aan de voetstap horen hoe ze zich voelde.
Sinds mijn eerste werkdag in 1995 heb ik veel collega’s gehad. In alle soorten, maten en gewichten. Mijn eerste collega zal ik nooit vergeten. Het blijft de bijzonderste, een beetje zoals een eerste lief. Ik was 22 jaar, fris afgestudeerd als theoretisch psycholoog en mocht beginnen aan wat toen mijn droomjob was: wetenschappelijk medewerker bij de tweelingenstudie in het Centrum voor Menselijke Erfelijkheid.
Popelend van enthousiasme fietste ik de steile helling van Gasthuisberg op. Eindelijk kon ik beginnen werken. Eindelijk was ik écht volwassen. Ik woonde alleen en had een eigen wasmachine, voor mij toen hét symbool van volwassenheid.
En daar was Ruth, mijn allereerste collega. Ruth was alles wat een mens zich kan wensen: intelligent, humoristisch, snel, hardwerkend en ambitieus. We werden dikke maatjes, Ruth en ik. We werkten geconcentreerd, mopperden af en toe op onze baas die niet alleen extreem intelligent maar ook mateloos chaotisch was en hadden lol. Veel lol. Het was er allemaal.
Sneller dan verwacht scheidden onze wegen: ik kreeg een aanbod om te doctoreren in Antwerpen en Ruth ging verder op haar pad. Lang is ze trouwens niet meer in België gebleven. Ruth ging naar Engeland, de Verenigde Staten en nu Denemarken. Ze behoort tot de top van de wetenschappers in haar gebied. Mijn respect voor haar is groot en mijn herinneringen warm, vrolijk en zoet.
Na een periode van 21 jaar onafgebroken collega’s gehad te hebben op verschillende plaatsen, kwam ik voor het eerst alleen te staan in mijn werk. Ik werd zelfstandige en van de ene dag op de andere zat ik alleen thuis aan mijn bureau. Geen gedeelde ruimtes, sferen of een baas. Ik was alleen… en toch ook weer niet helemaal.
Al snel had ik een eerste vaste klant waar ik één tot twee dagen per week naartoe ging. Daar kreeg ik mijn eerste collega’s als zelfstandige. Het lijkt op gewone collega’s, met een kleine nuance. Je hoort er niet volwaardig bij, want er zijn meer dagen in een week dat je er niet bent dan wel. Maar de dagen dat ik er was, konden tellen. Op deze werkplek stond humor op de eerste plaats en de sfeer was er onstuimig en vol energie.
Tot ook dit eindigde. Lichtjes dolend had ik mijn weg gevonden tot bij een coach. Bij de drie werkgerelateerde doelen die ik mezelf moest stellen stond met stip op nummer één: terug deel uitmaken van een team en collega’s hebben.
En kijk, sinds de zomer van 2020 heb ik terug collega’s en ben ik er een. Het cliché bleek nog maar eens waar: je beseft pas wat je hebt als het er niet meer is. Sindsdien geniet ik elke dag van de goedemorgens in de gang, van het delen van toiletten en een ijskast, van het uitwisselen van kleine en grote nieuwsjes, een kwinkslag, een zucht en een lach.
Ik voel me dankbaar voor de vanzelfsprekendheid waarmee ik opgenomen ben als collega en voor elke dag dat ik deel uitmaak van het team. Collega’s zijn vrienden noch familie, maar de vertrouwdheid en het vertrouwen maken mijn dagen bijzonder.
Sofie