Positiviteit besmettelijk maken, dat is wat Kathleen wil bereiken met Lou’k Up. Vijf jaar geleden verloor ze haar zoontje Lou in een auto-ongeval. Anders dan vele traditionele afscheidsvieringen, maakte zij er iets unieks van. Alle elementen in de viering waren als een weerspiegeling van hoe Lou was. De positieve reacties deden haar beseffen dat ze hiermee wel eens een verschil kon maken voor anderen. En zo werd Lou’k Up geboren: als rouwcoach en positiviteitscoach helpt ze mensen met herinneringsvieringen en rouwverwerking. Een verlies is al triestig genoeg, dus probeert zij er een positieve draai aan te geven en anderen te helpen om het leven weer op de rails te krijgen.
Lou'k Up verwijst naar je zoontje Lou. Kan je daar iets over vertellen?
“Mijn man en ik hebben heel lang vruchtbaarheidsbehandelingen gehad met best wel wat zwangerschapsverliezen. Op 14 augustus 2014, de dag voor Moederdag, werden wij trotse ouders van ons zoontje Lou. We waren natuurlijk kei blij. Na heel die tocht, hadden wij eindelijk zo’n lief, schattig, schoon kereltje in ons handen. We hebben daar elf maanden ten volle van kunnen genieten.
Ik werkte op dat moment nog in het onderwijs en ik had alle mogelijke verlofstelsels aan elkaar geplakt omdat ik elk moment van Lou wilde genieten. En gelukkig maar…
Op 8 juli 2015 had ik een zwaar verkeersongeval op weg naar huis, met onze Lou bij in de auto. Ik botste tegen een vrachtwagen en Lou was op slag dood. Op dat moment staat de wereld compleet stil. Ik lag zelf ook gewond in het ziekenhuis, maar ik wilde naar huis om de dienst van ons zoontje voor te bereiden. Op eigen initiatief verliet ik het ziekenhuis; ik moest een papier ondertekenen dat dit op eigen risico was, maar ik kon daar gewoonweg niet meer blijven."
Hoe zag de afscheidsviering van Lou eruit?
"Het was voor ons heel belangrijk dat de dienst zou weerspiegelen wat een vrolijk mannetje Lou was. We hebben filmpjes afgespeeld, de grappigste eerst. Alle muziek werd live gespeeld en op het einde werden er ijsjes uitgedeeld.
Op de afscheidsviering hebben we filmpjes afgespeeld, de grappigste eerst.
We wilden dat de dienst vooral een positief gevoel gaf. Een verlies van een kind is sowieso al iets heel dramatisch en we wilden niet dat de mensen naar de viering kwamen en daarna nog verdrietiger werden. Dat hielp ons ook niet."
Was dat voor jullie ook een hulpmiddel om op die manier met het verlies van Lou om te gaan?
"Ja. Dat was op dat moment de enige echte weg. Het mocht niet zijn dat onze Lou hier maar zo kort geweest is voor niks.
Ik was altijd wel degene die iets organiseerde als er iets georganiseerd moest worden. Daarbovenop ben ik tekstenschrijver. Het was voor mij dan ook vanzelfsprekend dat we dit ook zelf gingen doen. Twee dagen voor de dienst ben ik zelfs nog last minute een liedje gaan inzingen omdat ik dat lied altijd voor Lou zong.
Het klopte allemaal. Op de koffietafel hadden we frikandellen en watermeloen voorzien. Alles wat Lou lekker vond. Het paste allemaal niet bij elkaar maar dat speelde geen rol voor ons. Het was heel mooi en ook zo bijzonder om op die manier afscheid te kunnen nemen."
En daarna?
"Het was het begin van de zomer en normaal zouden we op vakantie gaan. Ik kon het niet vatten. De maanden erop ben ik echt op zoek gegaan. We moesten een manier zoeken om verder te gaan met Lou op een andere manier bij ons. Ik wist niet meer waar ik met mijn leven naartoe wilde.
Terug naar het onderwijs misschien? Ik stond in het kleuteronderwijs en ik vroeg me af of ik wel voor andere kinderen kon zorgen als ik mijn eigen kind niet meer bij mij had. Uiteindelijk heb ik toch die stap gezet en ben ik in september opnieuw gestart. De eerste dag stond daar al een klein blond kereltje met blauwe ogen voor mij. Hij was gevallen en vroeg om een knuffel. Ik heb het er vijf weken volgehouden, tot mijn huisarts zei: ‘blijf thuis!’"
Terug naar het onderwijs was dus echt geen optie meer voor jou?
"Nee. Dus ben ik gaan zoeken wat ik dan wel kon gaan doen. Soms heb je dramatische gebeurtenissen nodig om een serieuze switch te kunnen maken. Ik ben begonnen aan een opleiding van burn-out coach. Ik voelde ook dat het rouwgedeelte nog heel hard speelde, dus volgde ik daarbij een opleiding tot rouwtherapeut. We waren Lou verloren, maar ik voelde heel sterk de behoefte om daar iets positiefs aan vast te hangen.
Op zijn verjaardag besefte ik bovendien dat er zoveel positieve woorden vloeiden over onze afscheidsviering voor hem. Misschien kon ik daarin wel een verschil maken. Ik wilde ook voor anderen in soortgelijke situaties iets kunnen betekenen.
Toen wist ik wat ik wilde doen. Ik wilde geen begrafenisondernemer worden, maar ik wilde er wél voor zorgen dat mensen een viering van A tot Z in elkaar kunnen steken zoals zij het willen. De overledene op een unieke en persoonlijke manier vieren en dankbaar zijn dat die er geweest is, hoe kort ook."
En toen is Lou’k Up geboren?
"Klopt. En dat woord omvat alles hé. Ondanks alles wat er gebeurt, kijk omhoog. Zie hoe de zonnestralen er nog steeds zijn.
Er vloeiden zoveel positieve woorden over onze afscheidsviering voor hem. Misschien kon ik daarin wel een verschil maken.
Ik ben in eerste instantie begonnen met uitvaartzorg voor kinderen. Afscheidsvieringen en herinneringsvieringen voor kinderen met hierbij de nodige begeleiding en rouwcoaching. Ondertussen heb ik dit uitgebreid naar afscheidsvieringen voor iedereen. Ik wil mensen het afscheid gunnen dat ze écht willen. Zo heb ik bijvoorbeeld een afscheidsfestival georganiseerd voor een jonge mama die graag naar festivals ging.
Als afscheidsplanner geef ik vorm aan de viering van begin tot einde. Je kan bij mij ook een afscheidsakte opmaken.
Met Lou’k Up wil ik het taboe rond rouwverwerking doorbreken. En rouwverwerking is heel breed hé. Bij elk soort einde moeten mensen op zoek gaan naar een nieuw begin; dat kan bijvoorbeeld bij een echtscheiding, verlies van een job,…"
Probeerde je zo een verlieservaring in iets positiefs om te zetten?
"Ik probeerde vooral het beste te maken van een onmenselijk verlies. Want er zijn op dat moment twee opties. Je kan in de zetel gaan liggen wegkwijnen of zeggen: ‘oké, dit mag niet zomaar gebeurd zijn’. De dagen en weken na het overlijden van Lou hebben wij bewust gekozen om samen een weg te zoeken en we merkten dat er nog heel weinig rond bestond.
Positiviteit en humor zorgt voor zuurstof dat je in elk rouwproces nodig hebt
Ik wil nu die steun zijn voor anderen die iemand verloren hebben. Lou'k Up is het meest positieve dat is voortgekomen uit dat overlijden van Lou. Het geeft me energie, en het gevoel dat het niet allemaal voor niets is geweest."
Wat vind jij het belangrijkste in een afscheidsviering?
"Een dienst is al dramatisch genoeg, je moet dat niet nog dramatischer gaan maken. Maak er iets van waar je naar kan terugkijken, iets dat schoon is. Ik vind het belangrijk dat er in elke viering een vleugje positiviteit en humor zit, want juist dat geeft je het stukje zuurstof dat je in het rouwproces nodig hebt. Dat betekent nu niet dat je flauwe moppen moet gaan vertellen, hé. Maar gewoon een kleine inside joke of woordspeling maakt een hemelsbreed verschil."
Daarnaast noem jij jezelf ook positiviteitscoach?
"Vanuit een traumatische ervaring wilde ik terug die positieve vibe kunnen voelen en dat doorgeven aan anderen. Dat is wie ik ben. Dat is wat ik adem. Mensen zeggen vaak dat ze bij mij positiviteit kunnen komen tappen. Ik maak positiviteit graag besmettelijk!
Ik heb het daarna ook zo benoemd. Als je het leven even niet meer ziet zitten en je weet niet hoe je verder moet, dan geef ik je graag wat positiviteit mee. En zo is dat verder gegroeid."
Sinds vorig jaar heb je ook een eigen Lou’k Up huis waar mensen terecht kunnen. Wat doen jullie hier zoal?
"Nu met Corona jammer genoeg niet zoveel. Het is een totaalbelevingshuis rond rouw en verlies. We hebben bijvoorbeeld inspiratiecafés waar mensen met een verlieservaring kunnen samenkomen. Vroeger deden we dit op locatie, nu doen we dat vanuit ons eigen huis. Onze sessies en workshops gaan hier door. We geven hier afscheidsvieringen en herinneringsvieringen.
Het is ook een plek waar ik dikwijls zelf met mijn gezinnetje kom zitten.
We organiseren ook een goest-zing en rouwkaraoké Daarnaast doen we workshops van dromen tot positieve acties: de welgekende schot onder mensen hun gat. Zo van: ‘doe gewoon uw ding want het leven is te kort om te twijfelen.’"
Erger jij je soms aan mensen die te snel hun hoofd laten hangen?
"Vroeger wel, nu zie ik dat als een uitdaging. Maar mensen zien het soms gewoon echt niet meer. Het leven is te kort om het niet optimaal te benutten en elke dag is een nieuwe dag. Iedereen heeft zo zijn slechte momenten hoor. Ik loop ook niet elke dag vrolijk rond. Maar ik kan dat heel snel ombuigen omdat ik de essentie van het leven veel beter bevat. En dan is dat oké. Het is niet leuk, maar het is gepasseerd en ik kan er niets meer aan veranderen."
Heb jij na het overlijden van Lou nooit een terugval gehad?
"Nee. En wat heel vreemd is, ik ben ook nooit echt in begeleiding geweest. Ik ben wel met mijn huisarts gaan babbelen en ik heb ook altijd een goede babbel gehad met Koen, mijn man. Ik deel heel openlijk mijn gelukjes én mijn verdriet. En dat helpt.
Wij spreken heel openlijk over Lou. Hij is een stuk van ons gezin, maar een broer die Dotje nooit gekend heeft.
Een paar weken geleden reden we naar huis en kwamen we voorbij de plaats van het ongeval. Ik had op voorhand een heel raar gevoel; een gevoel dat ons Lou een teken zou gaan geven. Op het moment dat ik dit hardop zeg tegen mijn man, begint op de radio het liedje van de viering van Lou te spelen.
Ik begin te wenen en ons dochtertje Dotje (3) vraagt waarom ik huil. Ik leg uit dat we voorbij een bijzonder plekje komen en dat ik aan haar broer moet denken. Waarop ze zegt: ‘oh dat is niet erg mama. Volgende keer als we dit liedje horen, mag je terug wenen.’ We spreken heel openlijk over Lou. Hij is een stuk van ons gezin, maar een broer die ze nooit gekend heeft."
Wat is voor jou de ideale pick-me-up na een baaldag?
"Een zalig nummer, de volumeknop helemaal opendraaien en meezingen. Ook een knuffel en een lach van mijn allerliefste dochter of een teken van onze Lou, zoals een pluim voor mijn voeten of een vogeltje aan het raam, helpen me er altijd door."
Wat betekent geluk voor jou?
"Genieten van wat je wel hebt en dat met de kleinste geloukskes eerst. Mijn gezin van vier is ook mijn geluk."
Heb jij tips voor mensen om meer geluksmomentjes te zien in hun dag?
"Schrijf elke dag één geluksmomentje op. Dat is de basis voor mij en ik doe dat nog steeds. Een tweede: leer omdenken. Er kan iets verschrikkelijks gebeuren en je kan denken dat je dat nooit te boven zal komen, maar probeer dat om te buigen en zie wat eruit kan groeien. Wat je ook overkomt, er is altijd een reden om verder te gaan. Er is altijd wel iets de moeite waard om je leven terug op de rails te krijgen en te zeggen: ‘hier gaan we voor’.
En uiteraard: genieten van de hele kleine, stomme dingen. Een gezellig tasje koffie met een koekje. De zon die opkomt. Een veertje dat onze Lou precies naar beneden laat dwarrelen.
Gewoon terug naar de essentie gaan en je eigen leven leiden. Dat is een hele belangrijke."
Hoe geef jij anderen een dosis geluk?
"Door hen mijn positieve vibe te laten voelen zodat ze die ook bij zichzelf kunnen ontdekken en laten groeien. Bij mij gebeurt dat al spontaan en ik ben ervan overtuigd dat iedereen dat kan leren. Gewoon al door dankbaar te zijn voor elke dag die je krijgt en die met beide handen vast te pakken."
Op welke manier maak jij een verschil voor anderen?
"Ik ben heel intuïtief en het lukt mij vlot om mezelf aan te passen aan de persoon die voor mij zit. Dat is mijn sterkte. Elke sessie ziet er eigenlijk anders uit bij mij Een rationele mens heeft wat meer wetenschappelijke oefeningen of tips nodig, terwijl ik met iemand anders net heel creatief kan werken bijvoorbeeld.
Wel zie ik de mensen graag in actie komen. Ze mogen hun emoties uiten en wenen, maar ze moeten ook wel zoiets hebben van ‘ik wil vooruit geraken’. En dan zal ik er mee voor zorgen dat ze voorzichtig vooruit gaan.
Ik denk dat iedereen een verschil kan maken. Door te leven vanuit je authentieke zelf en met empathie voor je medemens. Dat lijk me een sterke basis.
Welk advies zou je aan jezelf geven?
"Gewoon eens niets doen mag ook! Ik ben altijd bezig en ik moet hier en daar misschien wel wat meer rustmomentjes inlassen. En daarnaast: je bent goed genoeg! Dat advies geef ik graag aan iedereen door."
Als er geen beperkingen zouden zijn, hoe zou je droomleven er dan uitzien?
"Bijna zoals nu eigenlijk. Ik zou Lou uiteraard ook nog bij ons willen, al is hij er altijd wel bij op zijn manier. En ik zou ons Lou’k Up-huis willen uitbreiden zodat we nog meer mensen kunnen ondersteunen en positiviteit overal besmettelijk kunnen maken."
Meer informatie over Lou'k Up vind je hier.
Comments