Heb jij soms ook van die gesprekken waarbij je gesprekspartner ineens een verbale kopstoot uitdeelt, waardoor je met stomheid bent geslagen? Je hersenen hebben een black-out en pas als de ander wegloopt, bedenk je de ene straffe comeback na de andere. Wat doe je daar dan mee? En welk spook zit eronder verstopt? En hoezo, is je gevoel dan tonen een teken van kracht?
Af en toe heb ik gesprekken met mensen die me helemaal uit mijn lood slagen. Ik val compleet stil, waardoor mijn gesprekspartner het verbale conflict ‘wint’ en ik ontredderd achterblijf. Vlak na zo’n gesprek voel ik me heel stoer en weet ik precies wat ik allemaal had kunnen zeggen. De ene keiharde comeback na de andere valt me binnen, terwijl de adrenaline nog door mijn lichaam giert.
Samen met vriendinnen bedenk ik dan dingen die ik alsnog kan doen. Vooral dan om die ander te laten weten dat hij een grotere mislukkeling is dan ikzelf : ). Sommige mensen weten perfect waar ze mij kunnen raken en aan welke opmerkingen ik gevoelig ben. Alle signalen van mijn lichaam duiden er dan op dat ik kwaad ben, maar die woede wordt aangewakkerd door een heel andere emotie: schaamte. Het gevoel dat ik faal, niet voldoe, niet goed genoeg ben.
Vanuit mijn eerste reflex van kwaadheid wil ik een reactie geven waaruit blijkt dat ik er boven sta. De comeback moet schreeuwen dat ik echt niet geraakt ben én moet ervoor zorgen dat de ander zich nog slechter voelt dan ikzelf. Dat resulteert dan meestal in boze mails die ik impulsief verstuur.
Psychotherapeute Nadine Sterkens heeft voor Vlamdragers een bijdrage geschreven over hoe je in zo’n situaties beter wel kan reageren (Eerste Hulp bij Onmacht). Ik weet nu dat ik moet kijken naar het gevoel dat onder de eerste boosheid zit. Daar ligt de waarheid. Los van deze tips, leerde ze me nog iets veel belangrijkers: vertrouw op de kracht van kwetsbaarheid.
Kracht en kwetsbaarheid, in één zin?! Dat ging voor mij niet. Door je kwetsbaar op te stellen, kan je vallen. Dat kan een kleine val zijn, maar ook een grote. En vallen doet pijn. Kwetsbaarheid stond voor mij symbool voor zwakte. Ik vind het boeiend om mezelf beter te leren kennen, maar dit was van een heel ander kaliber. Het duurde wel even voor ik besefte dat er inderdaad kracht ligt in kwetsbaarheid.
Een nieuwe liefde of een nieuwe vriendschap waarbij je nog moet aftasten hoe de ander denkt (dus zwijg je maar gewoon, of twijfel je aan jezelf), met nieuwe schrijfsels naar buiten komen en waarbij je niet weet hoe deze gaan overkomen (dus schrijf je niets, of doe je alsof opmerkingen je niet raken), een kwetsende opmerking van iemand (waarbij je boos wordt in plaats van uit te leggen waarom je zo reageert) ,…
Kwetsbaarheid voelt ongemakkelijk, want je kan als persoon afgewezen worden, je kan ‘niet goed genoeg’ gevonden worden. Maar dit onbehagen mag er gewoon zijn.
Wat mij geholpen heeft, zijn de boeken van Brené Brown, een professor aan de Universiteit van Houston die ook al jaren onderzoek doet naar kwetsbaarheid, moed, authenticiteit en schaamte. Een heerlijke madam, vind ik en haar boeken zorgen voor de nodige ‘aha’-momentjes.
In één van haar boeken zegt Brown: ‘Kwetsbaarheid is de meest accurate manier om moed te meten. Als onderzoeker meet ik hoe dapper je bent door te kijken hoe kwetsbaar je durft te zijn.’ Je beste leven willen leven, dat kan alleen maar door jezelf kwetsbaar op te stellen. Door je angsten te durven bespreken, niet bang zijn om te falen én je niet te verstoppen achter boosheid. Falen doen we allemaal, want niemand is perfect.
E.E Cummings schreef ooit: 'Niemand anders zijn dan jezelf, in een wereld die dag en nacht zijn best doet om je te maken tot alles behalve jezelf, is de moeilijkste strijd die een mens ooit zal leveren.' Ik probeer elke dag opnieuw mijn eigen kwetsbaarheid niet langer uit de weg te gaan en mijn spoken aan te kijken, hoe moeilijk dat ook is. Kwetsbaarheid is inderdaad moedig zijn.
Hoe dichter je bij je eigen authentieke zelf blijft, hoe beter je leven zal passen.
Wendy
x