Drie jaar geleden verloor ik mijn beste vriend Peter aan longkanker. 21 november zal altijd een dag blijven met een donker randje. Sinds zijn diagnose hield Peter zelf een blog bij. Daarmee gaf hij woorden aan zijn verdriet, onzekerheid én vooral: aan zijn geluk. Tot op het einde vond hij kleine geluksmomentjes die hem deden beseffen hoe schoon het leven wel niet is. Daarom vandaag, dit voor hem. Zijn levenslessen voor ons.
Soms ontmoet je iemand met wie je een instant zielsconnectie voelt. Een vertrouwdheid die je niet meteen kan plaatsen, een gevoel van herkenning. Die connecties voelen als een warme deken en ze helpen je beiden om te groeien. Peter was zo’n vriend.
Blijf dicht bij jezelf, dat was zijn stokpaardje. Hij leerde me om altijd op mijn intuïtie af te gaan, want dat wijst de weg. "Je hebt zo'n goed buikgevoel Wendy, gebruik dat dan ook!" Ik hoor het hem nog zeggen. Dat was eigenlijk het enige dat ik hem in ons laatste gesprek beloofde. Soms verlies ik contact met mijn buikgevoel en ik zie hem dan meewarig zijn hoofd schudden. Het is november en ik mis hem.
Ik haalde gisteren herinneringen op aan Peter met Hanne, zijn vrouw. We hadden het over hét boek. Peter had me gevraagd om zijn schrijfsels te redigeren en in een boek te gieten. Hij had al een cover (de man met de zeis) en een titel (Kroniek van een zwart gat). Het is er nooit van gekomen. Hij stierf voor we er verder over konden praten en daarna kon ik het niet opbrengen. Het was te moeilijk. Het verdriet té rauw, de opdracht té groot.
Hanne heeft me nu het manuscript gegeven. En met het manuscript ook de vrijheid om er mee te doen wat ik wil. Ik voel Peter eventjes terug wat dichter. In zijn laatste blog vroeg Peter zich af hoe hij aan zijn laatste bericht moest beginnen, want hoe schrijf je over een einde? Bij het begin van dat einde? En waar is dat dan?
“Begint de countdown al vanaf je geboorte? Hoe je ook telt, ooit ben je uitgeteld. Iedereen geraakt ooit op het einde van zijn of haar lintmeter. Mijn lintmeter is bijna op. Nog een stuk of 100 dagen te knippen. Met wat geluk misschien nog wel 200 maar dan moet het al heel erg meezitten.”
100 dagen haalden we niet meer, het werden er 82… 82 dagen waarin hij de balans opmaakte van zijn leven.
“Alles wat op mijn pad kwam, bleek zinvol geweest te zijn. Hoe hard of hoe moeilijk de obstakels ook waren. De magere met zijn zeis heeft me nu in de smiezen. Ik zie hem staan. Ik heb er vrede mee. Hij weet niet goed wat hij aan moet met mijn vriendelijke glimlach. Wanneer je niet meer bang bent voor het ultieme gevaar, dan werkt dat bevrijdend. Laat samen met mij die angst los."
Hij berustte. Ik niet. Ik voelde verdriet en woede en machteloosheid. Ik, die alles wil controleren, had geen vat op de eindigheid van het leven. Ik had schrik om hem te verliezen, dus ging ik mijn verdriet uit de weg en deed ik alsof we nog tijd hadden.
Het heeft me drie jaar gekost om te begrijpen wat hij toen wist. Angst verlamt. Angst maakt brokstukken. Door dat los te laten, gaf hij zichzelf een groot cadeau: de kans om nog intens te genieten van de kleine dingen.
"Ik kreeg veel meer tijd dan de mediaan van patiënten met mijn ziekte. 2,5 jaar erbij; dat is een onbetaalbaar geschenk. 2,5 jaar die ik veel intenser heb beleefd en geleefd dan de 50 voorgaande jaren.
Ik zie hoe weinig mensen nog een rustpunt hebben in hun leven. Hoe iedereen altijd maar bezig is, elke nanoseconde van hun bestaan, en totaal aan de essentie van het leven voorbijgaand. We zijn allemaal bezig met onszelf. We willen meer, beter, groter, hipper, exclusiever,…
De koelkast van tegenwoordig is intelligent genoeg om je via een app te vertellen dat je melk bijna op is. Absurd. Nog veel absurder is dat we allemaal geloven dat we dit ook nodig hebben om gelukkig te zijn. De wow-factor wordt uitvergroot tot een zielige persiflage van wat we eigenlijk willen vertellen. De eenvoud is zoek geraakt, samen met tevredenheid.
Kanker heeft mij belangrijke lessen geleerd. Minder is meer, altijd. De zon schijnt, altijd. Ook ’s nachts. Aan de andere kant van de wereld weliswaar, maar ze schijnt. Tevredenheid zit in je hart, nergens anders. Mierenneuken en muggenziften zijn de ingrediënten die de saus op je leven doen schiften. Iedereen gaat dood en het leven gaat daarna gewoon verder.
Dankbaarheid is een emotie die je niet kan leren. Elke dag is een geschenk, ook al lijkt dat niet altijd zo. Elke dag brengt je een dag korter bij je laatste dag en die laatste dag kan morgen zijn. Leef dan ook elke dag alsof het je voorlaatste is.”
In één van zijn laatste berichten riep Peter op om medeleven te tonen, niet door gewoon een berichtje te sturen, maar door in het leven te staan zoals hij dat doet: genietend, vol vertrouwen.
"Eer mij door:
· Van elke gelegenheid gebruik te maken om het glas te heffen. Omdat de zon opkomt, omdat de facteur je brievenbus vol reclame stak, omdat je goudvis jarig is. Elke gelegenheid is goed!
· Bij het ochtendgloren eens buiten te gaan staan, om diep in te ademen, die adem even vast te houden en dan met een zucht los te laten.
· Te beseffen dat alles maar dan ook alles eindig is. En vanuit dit besef geen tijd of energie meer te verprutsen aan futiele dingen die de aandacht niet waard zijn. Zoals ruzie maken bijvoorbeeld. Of met lange tenen rondlopen.
· Te zeggen wat je voelt, altijd. Het leven is te kort om dingen onuitgesproken te laten.
· Verdriet te hebben omdat definitief afscheid nemen nu eenmaal niet leuk is. Laat verdriet toe, maar geef het niet de kans om al de leuke en mooie momenten die er nog in het verschiet liggen te vergallen.
· Van alles wat op je pad komt het beste te maken, omdat alleen het beste goed genoeg is.
· Niet te leven met de grote L, maar wel door te leven pur sang
· Eventjes uit de mallemolen te stappen, de ratrace een uurtje te laten voor wat ze is."
Voor jou doe ik elke dag mijn best om het beste uit m'n leven te halen. Want jij verdient het om geëerd te worden, op welke manier dan ook...