In mijn kindertijd dweepte ik met Batman, later werd dit Buffy the Vampire Slayer. Ik wilde net zo sterk zijn als zij. Zo gaat dat met superhelden: we weten dat ze niet bestaan, maar toch zijn ze een rolmodel. In het echte leven bestaan onze superhelden ook: ze dragen dan wel geen cape, maar wijden wél hun leven aan het helpen van anderen. Bovenal geloof ik dat wij onze eigen held zijn. We kunnen zélf onze eigen vlam aanwakkeren en niet toelaten dat iemand het vuur dooft. Als dat geen superkracht is?!
Ik ben al een aantal maanden op pad met mijn notitieboekje, luisterend naar de mooie verhalen die onze Vlamdragers me te vertellen hebben. In tegenstelling tot striphelden, dragen ze geen heldencape en doen ze hun daden niet om in the picture te staan.
Het zijn gewone mensen die buitengewone dingen doen en ik word elke keer weer gegrepen door hun woorden. Wat ze wel gemeen hebben met de helden uit onze fantasie, is dat ze er op uit zijn om onze wereld voor iedereen een betere plek te maken.
Toch moet ik mijn guilty pleasure bekennen: superhelden uit de boekskes en de films. Samen met mijn man en kinderen verslind ik series als Supergirl, the Flash, Arrow... Ik denk dat we alle Marvel-films uit ons hoofd kennen en een filmavondje begint steevast met een rondje 'wie is jouw lievelingsheld?'.
"Opgroeien als tienermeisje is niet altijd gemakkelijk, zeker niet als je worstelt met je eigen demonen"
De interesse van mijn kinderen komt ongetwijfeld van mij: als kind was ik helemaal in to Batman en tijdens mijn tienerjaren verslond ik de serie Buffy the Vampire Slayer; het meisje dat elke dag de strijd aanging met vampiers en demonen. Scenarioschrijver Joss Whedon was de horror clichés beu en besloot om dit helemaal om te draaien.
Hij schreef hierbij één van de eerste horrors waarbij de 'machteloze' blondine de heldin van het verhaal werd en niet het slachtoffer van een slechterik. In plaats van te vallen, zou Buffy zich omdraaien om de schurk een lesje te leren. En net daarom was zij altijd mijn heldin. En nog steeds.
Maar wat is dat toch met superhelden? Waarom worden wij zo aangetrokken tot hun heldenverhalen?
Helden geven hoop. Ze staan op voor waar ze in geloven en ze beschermen ons terwijl ze het kwade bestrijden. Helden overwinnen alle moeilijkheden. Opgroeien als tienermeisje is niet altijd gemakkelijk, zeker niet als je worstelt met je eigen demonen. In één van de afleveringen zegt Buffy: 'the hardest thing in this world is to live in it. Be Brave. Live' . Het moeilijkste in deze wereld is om erin te leven, maar wees moedig: leef. En oh, wat voelde ik dat...
"In onze wereld zijn er geen vampiers waar we tegen moeten vechten; hier dragen monsters een menselijk gezicht"
Buffy redde de wereld tal van keren en moest ondertussen omgaan met gewone, alledaagse tienerdrama's. Ze leerde me dat je in je eentje sterk genoeg kan zijn en dat je de kracht uit jezelf kan putten. Hoe zwaar je dag ook geweest is, 's morgens komt de zon weer op. Ze leerde me dat monsters verslagen kunnen worden. Dat was exact de boodschap die ik nodig had.
In onze wereld zijn er geen vampiers waar we tegen moeten vechten. Hier dragen monsters een menselijk gezicht. Het zijn die mensen die de kracht uit ons wegzuigen; die ons belemmeren om de persoon te zijn die we willen zijn. Mensen die ons klein houden en die samen met onze waardigheid ook ineens ons licht wegnemen.
Het voelt alsof de duisternis je helemaal opslokt tot er niets meer van je overblijft en je staat er helemaal alleen in. Dat denk je althans, maar dat is niet zo. Wat je overkomt, heb je niet zelf in de hand. Hoe je ermee omgaat wél. Niet als een slachtoffer, maar als de held van je eigen verhaal.
Voor mij hielp het om te denken 'wat zou Buffy doen?' en op de een of andere manier gaf dat moed. Buffy verliet haar vrienden en vertrok naar Los Angeles toen ze de liefde of haar leven verloor. Ik ging naar Frankrijk toen ik iets anders verloor. En als zij elke keer weer opnieuw het einde van de wereld kon overleven, dan zou ik toch wel door mijn tienerjaren geraken zeker?!
"Er zit een superheld in elk van ons; we moeten gewoon moedig genoeg zijn om de cape aan te trekken"
Er zit een superheld in elk van ons; we moeten gewoon moedig genoeg zijn om de cape aan te trekken. Word dus je eigen held! Vecht hiervoor, elke dag opnieuw, met vallen en opstaan en soms terug helemaal van voor af aan. Blijf vechten en als je dat niet alleen kan: schakel een hulplijn in. Laat je helpen.
Durf terug vertrouwen te hebben, hoe eng en hoe onveilig dit ook kan voelen. Vertrouw anderen, maar vooral: heb vertrouwen in jezelf! Je bent sterker dan je zelf denkt en wat je ook overkomt, je kan het overwinnen. Neem de teugels van je eigen leven terug in handen en probeer beetje bij beetje terug het licht binnen te laten.
Tot je op een doodgewone dag kan opstaan en kan denken: de monsters hebben niet gewonnen. Tot je op een doodgewone dag kan zien dat jouw vonkjes een grote vlam zijn geworden, die harder brandt dan ooit tevoren.
Liefs, Wendy
Als jij even het licht niet meer ziet, kan hier een overzichtje vinden van hulpverleningsorganisaties.