De ogen van het 15-jarige meisje vulden zich met tranen. ‘Waarom heb ik dit? Gaat dit ooit voorbij?’ Ik keek haar aan, zonder antwoorden. Een mooi, jong, creatief meisje dat worstelt met een depressie en zelfmoordgedachten. Bij haar zijn en blijven, dat waren de enige antwoorden die ik kon bieden.
Een dag later legde ik mijn arm om de frêle schouders van een 14-jarig meisje dat kampt met een eetprobleem. Bijna woordelijk dezelfde vragen zochten aarzelend een weg uit haar mond. ‘Waarom heb ik dit? Gaat dit ooit voorbij?’ En opnieuw zat en bleef ik, mijn arm rond haar geslagen. Oud en wijs, en machteloos.
De nacht is donker als je geen sterren ziet en niet gelooft dat ooit de dag weer aanbreekt. Elke keer opnieuw wint het licht het van het duister. Dat is al eeuwenlang de cyclus van het leven. Maar hoe breng je dat vertrouwen over op iemand die geen hand voor ogen ziet in de duisternis van het leven? En waarom ben ik zo zeker dat het terug lichter wordt?
Omdat het in mijn leven ooit ook heel donker was en ik dacht dat het nooit zou opklaren. En toch deed het dat. Door het dag na dag leven van mijn jaren weet ik ondertussen, met alles wat in mij zit, dat het altijd weer licht wordt.
Ik voel de pijn van jongeren (en iets ouderen) die het noorden niet terugvinden op hun kompas, omdat het te donker is om het af te lezen, omdat ze hun kompas kwijt zijn of er nooit een gehad hebben. Niet iedereen vertrekt gelijk in het leven.
In het diepste punt van het donkerste woud heb je een teken van leven nodig: een geluid in de verte, een lichtpuntje tussen het gebladerte of takken in de vorm van een wegwijzer. Daar en dan, op dat punt, heb je iets van buitenaf nodig. Iets dat het leven buiten het donkere bos vertegenwoordigt en dat je erdoorheen helpt.
Soms is dat een luisterend oor, een arm om je schouder, een vriend die je mee op stap neemt, een leerkracht die jou ziet, écht ziet. En soms is dat niet genoeg en heb je een ander soort hulp nodig. Hulp die jammer genoeg soms pas na lang wachten beschikbaar is, maar die voor sommigen onontbeerlijk is.
Al die schone jonge mensen die een krak hebben opgelopen en het even niet alleen kunnen, verdienen aandacht en hulp op maat. Het is onze plicht als volwassenen, die de kaart van het leven vanop iets meer afstand kunnen bekijken, om dat lichtpuntje te zijn of te reflecteren. Een richtingaanwijzer te zijn. Een teken van leven te geven, met of zonder woorden.
Sofie
Deze blog is geplaatst naar aanleiding van Rode Neuzen Dag. Rode Neuzen Dag richt zich op de mentale, fysieke en sociale weerbaarheid van jongeren (op school).
Rode Neuzen Dag 2021 geeft dit jaar een glansrol aan leerkrachten. De corona pandemie en het daarbij horend afstandsonderwijs maakte de afgelopen periode extra duidelijk hoe waardevol een goede band tussen leerlingen en leerkrachten kan zijn. Rode Neuzen Dag wil hen nog meer versterken in hun rol als sidekick van hun leerlingen.
Heb je nood aan een gesprek? Dan kan je terecht in een van de OverKop-huizen, bij Awel of bij Tele-Onthaal.
Meer over Rode Neuzen Dag vind je hier.
Comments