‘Alles gebeurt met een reden’, een stelling waarmee ik groot geworden ben en waarmee ik probeer moeilijke momenten te counteren. Soms zijn situaties echter zo complex of uitermate donker gekleurd waardoor de positieve uitkomst of de geleerde les moeilijk te begrijpen is. Zoals een hechte vriendschap die op de klippen loopt en die je jaren later probeert te herstellen. Dat vraagt wat reflectie.
Ine:
Ik heb het leven lief, al bewandelde ik niet het gemakkelijkste parcours. Ik heb heel wat hindernissen moeten overwinnen en soms stonden er zelfs heuse rotsblokken op de weg. Gelukkig kon ik altijd rekenen op de fijne vrienden rondom me heen. Stuk voor stuk mensen bij wie ik volledig mezelf kan en mag zijn. We filosoferen, we lachen en we huilen samen. Met sommigen heb ik een bijzondere klik, alsof ik hen al veel langer ken dan dit huidige leven. Laat het nu net bij één van die vrienden zijn dat ik één van de zwaarste en duurbetaalde lessen te leren had.
Ik was jong, naïef en nog volledig gevangen in het keurslijf van mijn moraalridderlijke zwart/wit denken. Pas jaren later drong het tot me door: elk verhaal heeft twee kanten en over de term ‘gelijk’ valt heel wat te discussiëren. Van zodra ik dit besefte, liep ik de muren op en wist ik met mijn schuldgevoel geen blijf meer. In een mail verontschuldigde ik me aan haar voor al het leed dat ik haar berokkend had. Ik hoopte zelfs niet op een reactie, wat lossen woorden ook op? Ik wou gewoon dat ze het wist…
Ikzelf wist de prijs te betalen door ondertussen zelf enkele enorm pijnlijke zaken mee te maken. Karma is een bitch, zeggen ze soms wel eens, maar ik legde me erbij neer. Jaren gingen voorbij en totaal onverwacht kreeg ik van haar een mailtje terug met de vraag of we eens af konden spreken. Een kans die ik met twee handen, maar met een bijzonder bang hartje aangegrepen heb.
Wendy:
Een mens is gemaakt om vrienden te hebben, maar ik vind écht verbinding maken niet zo eenvoudig. Ik kies mijn vrienden dan ook zorgvuldig. Een tiental jaar geleden leerde ik een fijne dame kennen en ik had een instant ‘klik’-gevoel. Allebei heel intuïtief, spiritueel, gevoelig en een grondige hekel aan small talk. Het voelde als thuiskomen.
Ik zat op dat moment heel slecht in mijn vel en zij was er voor mij. Ik leunde zo hard op haar, waardoor ik vergat dat ik zelf mijn eigen persoontje was. Vriendschap betekent voor mij: er voor elkaar zijn in moeilijke momenten. Ik kon dan ook niet geloven dat ik haar zag verdwijnen op het moment dat ik door een heel heftige periode ging. Ik verloor alle contact met haar, met de nodige krassen op mijn ziel als gevolg.
Jaren later kreeg ik uit het niets een mailtje van haar, dat ik vakkundig klasseerde bij de ongewenste items in mijn mailbox. Naar een ‘sorry’, luisteren, daar ging ik écht niet aan mee doen. Boosheid overheerste. Nog een paar jaar later vond ik haar mailtje terug. Wat ouder en vooral een heel pak wijzer, besloot ik te antwoorden op haar mail. Verdriet en teleurstelling namen ondertussen de bovenhand.
Wat volgde waren een paar moeilijke gesprekken. Voor haar, want het vergt wel wat moed om je oprecht te verontschuldigen. Voor mij, want mijn gekwetste innerlijke zelf wilde helemaal geen ‘sorry’ horen en ik doe niet aan 'herkansingen'. Eens de deur dicht, is er geen weg terug. Hoe geraak je daar over? Door écht te praten en écht te luisteren, beiden ploeterend door een hoop bagger.
Ine:
Ondertussen zijn we weer jaren verder en beschouw ik haar opnieuw als één van mijn vaste kernvriendinnen. Ik koester deze vriendschap nu enorm, veel meer dan vroeger. Toen beschouwde ik het als vanzelfsprekend, maar nu voel ik me zelfs gezegend. We spiegelen elkaar voortdurend, iets wat ik in tegenstelling tot vroeger, nu als een warme deken ervaar. Toch blijf ik me enorm bewust van mijn geleerde les: oordeel niet over een ander en doe niet tot een ander wat je zelf niet aangedaan wil worden. Sindsdien zweer ik ook bij de ‘wet van 3’: hou de wet van drie in ere, tot driemaal zullen je daden wederkeren. Leer deze wet en leer hem goed, dat wat je zaait, ook oogsten moet.
Wendy:
Mijn levensloop is een goede leerschool geweest waardoor ik nu veel steviger in mijn schoenen sta en hypocrisie heel makkelijk kan doorprikken. Ik heb geleerd dat ik eerst vriendjes moet zijn met mezelf, voor ik in eender welke relatie kan investeren. Ik heb nu, in tegenstelling tot tien jaar geleden, niemand nodig om mij te zeggen wie ik ben en ik weet exact waar ik voor sta. Mijn vriendschappen zijn hierdoor een pak authentieker geworden. Een 'sorry' aanvaarden doet soms wonderen. Velen vinden me daarom misschien naïef, maar ik vind het net een sterkte.
Wat is de kunst van vriendschap voor ons? Jezelf kwetsbaar durven opstellen en opnieuw beginnen na iets wat een onoverkomelijke hindernis leek. Het grootste cadeau aan elkaar is wie je echt bent. Door elkaar dat te geven, door open onze verhalen te delen, worden we sterk.
Vier het leven, koester je vrienden en oordeel niet te snel. Gelukkig zijn begint altijd bij jezelf, maar goede vrienden geven je leven glans. Stel je eens voor wat het leven brengt als je jezelf verontschuldigen zou?
Liefs,
Comments