24 uren op een dag. Dat maakt 168 uren per week, zo’n 720 uren per maand en 8640 per jaar. Lijkt veel, toch? Dat is helaas maar schijn. Want als je 60 uren per week spendeert aan werk en zo’n 49 uur slaapt, blijft er niet zo heel veel tijd over om je sociale leven te onderhouden. En laat dat nu net het belangrijkste zijn.
Het is misschien een cliché geworden om te zeggen dat de work-life balance extreem belangrijk is. Toch zit er een grote kern van waarheid in. Want voor je het weet helt de balans over naar de verkeerde kant…
De stap in het onbekende
Die work-life balance, ik ken er sinds kort alles van. Een aantal maanden geleden begon ik als zelfstandige in bijberoep te werken. Concreet: een voltijdse job in loondienst, gecombineerd met freelance copywriting.
Het was een onbekende stap in het diepe, die ik toch écht wou wagen. Ik miste het schrijven, en door enkel te klagen over dat gemis, zou ik het niet terugkrijgen. En wie niet springt… Daarom schreef ik me in bij de KBO, die voor mij alles in orde bracht om van start te gaan. ‘Ik begin rustig aan, we zien wel wat het geeft', was wat ik tegen mezelf zei. Zo’n vier uurtjes per week extra, dat had ik in gedachten. Maar al snel werden het er 24, wat de balans tussen werk en privé in een sneltempo deed overhellen naar de verkeerde kant.
Be aware
Het resultaat? Een chagrijn eerste klas die alle stress uitwerkte op haar omgeving. Ik was een opgefokt zwijn, zoals ze hier in de Kempen zouden zeggen. Gelukkig had ik al snel door dat er iets moest veranderen. Ik ben nog jong. Té jong om te worstelen met een foute verhouding in de balans. Ik moest iets doen, actie ondernemen. Maar hoe?
Toegeven!
Hoe moeilijk het ook is voor iemand die ‘opgeven’ niet in haar woordenboek heeft staan, de enige manier om mijn stress te onderdrukken, was toegeven. Toegeven aan mezelf, aan mijn lichaam én aan mijn geest. In eerste instantie voelde het als falen, een teken van zwakte. Ergens zag ik het zelfs als een vorm van egoïsme, want je zet jezelf toch op de eerste plaats?
Maar wat als je deze toegeving nu eens bekijkt als een vorm van kracht? De kracht om even links te laten liggen wat jij als prioritair beschouwt. Om te beseffen dat naar je lichaam luisteren geen vorm is van egoïsme, maar van zelfrespect?
Zo kom ik dan ook tot een wijze levensles – ja, ook prille 25’ers hebben enige levenservaring…😉 – waarmee ik graag wil afsluiten: je hebt maar één lichaam. Luister ernaar en draag er zorg voor. Wees je bovendien bewust van de signalen uit je omgeving. Ze zeggen vaak zoveel meer dan je denkt…
Liefs!
Melissa